Dauwpop 2017 – festivalverslag

Wisten jullie, lieve mediagebruikers, dat er ook buiten de Randstad vele geweldige moderne festivals gaande zijn? Lust For Life verliet dapper de Arnhemse slotengordel richting het Verre Oosten, ietsjes ten noorden van hier, naar Dauwpop: een bijzonder geslaagd familiefestival dat de hedendaagse formule voor live muzikaal vermaak perfect begrepen heeft.

Deze editie vond weer traditioneel op Hemelvaartsdag plaats. Een prima timing, want het weer is prachtig en het festivalterrein dus goed gevuld. Maar er is natuurlijk allang geen sprake meer van één festivalterrein. Zoals dat tegenwoordig hoort, is Dauwpop versnipperd over meerdere kleine knusse hoekjes, die elk met hun prachtige decors en eigen sfeer stiekem veel belangrijker zijn dan het grote hoofdpodium.

Schaduw is er godzijdank ook volop te vinden, want het is even wennen aan de plotselinge voorjaarshitte. Ook vroeg in de dag houdt de benauwdheid in de tent van de Mainstage en de overdekte Barn het publiek in bedwang, maar de artiesten zelf laten zich er niet door remmen. Bazart zorgt met zijn artistieke droompop voor een ideale rustige start, terwijl Mozes And The Firstborn de ochtenddufheid verdrijft met een schop psychedelische garagerock zonder melk en suiker.

Vroeg pieken
Een kopje koffie later blijkt de rockende ochtendmens hier sowieso op zijn plek. Al om half twee ’s middags zorgt Dool voor een hoogtepuntje in het hardere gitaarwerk. Een aangename kennismaking met deze nieuwe band van Ryanne ‘Elle Bandita’ van Dorst en (o.a.) enkele leden van Devil’s Blood, die – bijna verstopt op het slecht zichtbare podium – vol overtuiging hun donkere mix van elektropunk en nostalgische gothic rock presenteren. Met enige tegenzin ploegen we daarom halverwege langs Broederliefde (die overigens maar een kwartier gespeeld hebben, want file of zoiets) om ook kennis te maken met Warhaus. Hier ook weer zo’n nieuwe club van ervaren muzikanten (rond Balthazar-frontman Maarten Devoldere), die onlangs het hooggewaardeerde debuut We Fucked A Flame Into Being afleverde. Die waardering is hier ook weer op zijn plaats. Dankzij de bevlogen performance, maar vooral de heerlijk originele muziek die je ondanks de complexe songstructuren recht in de onderbuik raakt, is Warhaus de mooiste verrassing van de dag.

En net als je bekomen bent van de veelbelovende start, hakt Automatic Sam in de King King daar meteen weer overheen. Het is heerlijk wegdromen op de razend strakke bezwerende riffs, terwijl de Nijmegenaren bewijzen dat overreden worden door een rangerende goederentrein best aangenaam is, zolang het maar de juiste toonsoorten oplevert. Dat wegdromen gebeurt overigens languit liggend op het dak van een auto, om even een beeld te geven van het festivalterrein. De King King is ingericht als een vervallen drive-in bioscoop, waar het publiek enthousiast gebruikmaakt van het feit dat deze auto’s niet per se heel hoeven te blijven. Zo kom je wel meer onverwachte dingen tegen, want weinig festivals hebben zoveel moeite en creativiteit in hun terrein gestopt als Dauwpop dit jaar.

Alleen die hitte… Het weer komt de genotsfactor duidelijk ten goede, maar het dwingt het publiek tot loomheid in plaats van de verdiende uitbundigheid. Het valt Automatic Sams Pieter Holkenborg ook op. “Zijn jullie gisteren allemaal naar Marco Borsato geweest ofzo?”, vraagt hij ons. Sorry Pieter, maar zelfs de generators hebben het te warm, blijkt als de stroom er later voor even mee ophoudt. Het is, kortom, Doe Maar-weer. Liggend in de zon, luisterend naar die o-zo vertrouwde deuntjes, is het goed toekijken hoe Hennie en zijn mannen zowel de jongeren als de inmiddels oude jongeren aan het dansen krijgen.

Goed rondzwerven
Even daarvoor hadden we een momentje om over het terrein te slenteren. We wisten immers al dat Di-Rect inmiddels een aardige volwassen band is en Spinvis luisteren we wel weer in de winter. Tijd dus om de voor-elk-wat-wils formule even te proeven. Dauwpop is namelijk gericht op het hele gezin. Voor jonge kinderen zijn genoeg activiteiten, in de Party Pit komen liefhebbers van The Partysquad, Kraantje Pappie en – jawel – Mental Theo aan hun trekken, terwijl de lange donkere tunnel richting The Glory Hole duidelijk bedoeld is voor ouders die op de vlucht zijn voor hun kinderen. Tenminste, die mogen daar onder de 18 lekker niet binnenkomen.

En zo kunnen liefhebbers van elk genre en van alle leeftijden hun eigen Dauwpop-beleving uitstippelen. Voor de rockfans mogen de Grote Namen op het affiche misschien beperkt lijken, maar gedurende de dag blijkt het aanbod niet mis. Na het venijn eerder op de dag is ook de overdonderende, maar wel ietwat chaotische bluesrock van The Grand East de moeite waard. Tegen die tijd stopt ook het terrein met volstromen, want de eerste vertrekkende jonge gezinnen voorkomen net op tijd dat het té druk wordt. Daarna even het stof van je afgruizen bij Spidergawd, snel even kennismaken met het jonge enthousiasme maar de niet zo héél bijzondere alternatieve punkrock van VANT, om uiteraard een verplichte dosis mee te pakken van nóg zo’n sterke Nederlandse rocktraktatie. Want het is altijd fijn als Paceshifters laat zien hoe je uit begin jaren negentig opgegraven bommen het beste gecontroleerd op een podium kunt laten ontploffen.

Niet echt iets mis
De temperatuur is inmiddels een stuk draaglijker geworden, maar na een dag vol hitte, alcohol en gezelligheid is het aantal benen dat ondersteboven uit moshpits steekt nog steeds relatief klein. Ietwat versuft kiest ieder zijn afsluiter. Wordt het de, ehm… muziek, van De Likt, de alle-genres-in-de-blender-bigband Chef’Special of toch maar die enige klassieke rockact op het affiche? Lust For Life vertrouwde erop dat we Chef’Special nog wel vaker gaan beleven deze zomer en voelde zich dus als door een magneet getrokken richting de Barn. Tussen de andere zombies, starend naar de haren van Dave Wyndorf die wapperen boven de ventilators onder zijn voeten, slaat Monster Magnet de laatste stuiptrekkingen van een poging tot kritische journalistiek morsdood. Er is gewoon niet echt iets aan te merken op de sterke performances, het perfect uitgekiende programma, het prachtige terrein, de algehele beleving en het heerlijke weer van Dauwpop 2017. Wie ik het ook vraag aan het einde van de dag, de uitgetelde mensen om mij heen komen allemaal tot dezelfde unanieme conclusie: Spacelord Motherfuckers!

Dauwpop
Gezien op zaterdag 25 mei 2017
Foto’s: Tineke Klamer