Arcade Fire in Ahoy

Een uitdaging wacht op Arcade Fire, want Ahoy is maandagavond allerminst uitverkocht voor het concert. Zeker de tweede ring kent meer lege dan bezette plekken. Zie dan maar eens bij zo’n los plukje mensen de ultieme concertsfeer over te brengen. Toch zet de indierockband een uiterst strakke show neer, waarbij het publiek wordt meegenomen door het paleis van emoties.

Als hulpmiddel zijn er wat graphics ingezet, waaronder een fel glinsterend silhouet dat ons op het hart drukt wel een souvenir te kopen, waarna er een – niet werkend – Amerikaans telefoonnummer verschijnt met een paar rare tekens erin. Zelfs de Creature Comfort Cereal maakt z’n opwachting en nog een paar verzonnen reclame-uitingen komen voorbij. Koop ze. Create your comfort.

Even voor negen uur wordt de sfeer verder opgebouwd. Zodra de vijfde symfonie van Beethoven wordt ingestart, verlicht de deze avond vaak dienstdoende discobol aan het plafond de zaal met talloze kleine lichtbundels. Het blijkt de start van een gerekte warming-up. Eerst is er een langdurige georganiseerde chaos, alvorens de bandleden als een soort bokskampioenen Ahoy in worden geroepen. Alles bij elkaar duurt het zeker vijf minuten alvorens Everything Now wordt ingezet. Het opwarmen heeft wel zijn werk gedaan, want de zaal is direct los. Met Rebellion (Lies) – dat opgedragen wordt aan Eberhard van der Laan: ‘We heard this was his favorite song’ – en No Cars Go in het begin van de setlist laten de Canadezen het concept ‘save the best voor last’ direct achter zich.

Bij Put Your Money On Me komen graphics met de reclames, het geld en de hebzucht weer bovendrijven, want dat zijn immers toch de hoofdonderwerpen van het nieuwste album Everything Now. Dat deze zesde plaat voornamelijk over materialisme gaat, betekent niet dat er geen plaats is voor onverwachte hartstocht op het podium. Want hoewel de band bekendstaat om het huwelijk tussen Win Butler en Régine Chassagne blijkt ook de rest niet vies van een onderling kusje op zijn tijd.

Een lach, een traan
Waar Butler de hoofdfrontman is, maakt zijn vrouw in haar enige solosong Electric Blue stiekem de beste indruk wat zang betreft. Butler, die naast zijn vrouw ook zijn broer William in de band heeft, is tot dat moment wat gereserveerder in zijn optreden. Voor zijn doen is de start zelfs timide. Dat verandert bij My Body Is A Cage, dat start als een fraaie ballad, waaruit langzaam een rocktrack ontspringt. Het is alsof Butler zich mee ontwikkelt gedurende het nummer en daarmee zet hij tamelijk onverwacht ineens de beste performance van de avond neer. Met Neighborhood #1 (Tunnels), The Suburbs, Ready To Start en Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) is het sterkste blok van de avond aangebroken. Het mooie is dat de nummers van alles wat bevatten. Iets intiems, iets uitbundigs. Een lach, een traan.

Het is jammer dat de sterke lijn doorbroken wordt door Reflektor, dat vocaal aan overtuigingskracht mist vergeleken met zijn voorgangers. Het is het enige nummer waarbij Butler en Chassagne echt naast elkaar zingen en misschien zit daar wel de valkuil in. De twee geliefden lijken elkaar allebei net wat meer ruimte te willen geven dan goed voor ze is. Het negental – de zes officiële leden worden live bijgestaan door Sarah Neufeld, Tiwill Duprate en Stuart Bogie – laten muzikaal gelukkig geen enkele steek vallen, waardoor het moeilijk een dieptepunt genoemd kan worden.

Het ruimteprobleem is na Reflektor bovendien gelijk opgelost, want tijdens Afterlife duikt Butler de zaal in, waar hij alle aandacht voor zichzelf opeist. Daardoor tilt hij de sfeer naar zijn hoogtepunt, wanneer Creature Comfort wordt ingezet. Dankzij de hele vette baslijn van Neighborhood #3 (Power Out) verandert daar gedurende de rest van de reguliere set weinig aan. Arcade Fire trekt zich vervolgens heel even terug, om intiem af te sluiten. Het ingetogen We Don’t Deserve Love begint als een karaokeversie, terwijl Chassagne met haar drumstokjes halflege wijnflessen bespeelt. Daarna wordt Everthing Now (Continued) ingezet, waarbij de zang een continu een-tweetje is tussen band en publiek. Met Wake Up wordt de avond vervolgens dansend afgesloten. Zelfs bovenin op de halflege tribunes.

Arcade Fire in Ahoy Rotterdam
Gezien op maandag 11 juni 2018
Foto’s: Tineke Klamer