De vorige drie edities van Bospop vonden plaats op het te grote terrein aan de Eindhovenseweg en nu vindt het gezelligste pop-rock festival van Nederland weer plaats op het intieme sportpark, vlakbij de Bosuil , sportpark Boshoven. Het programma mag gerust als ‘veilig’ maar interessant worden omschreven en het is duidelijk met artiesten als Roger Hodgson, Crosby Stills & Nash, Golden Earring en ZZ Top, dat de organisatie van Bospop terug wil naar een classic rock festival.
Zaterdag 13 juli
The Jacks heeft de eer de eerste Bospop-dag af te trappen. De band, met frontvrouw Marcia Savekoul als blikvanger op het podium weet dat ook met veel plezier te doen. Terwijl het veld langzaam volloopt krijgt iedereen direct de energie en sfeer te pakken die de rest van de dag zal blijven hangen.
Na o.m. The Dutch Eagles is het tijd voor het optreden van Monophonics. Deze Amerikaanse band zal voor veel bezoekers niet al te bekend zijn. In eerste instantie maakten de heren instrumentale muziek maar sinds de komst van organist Kelly Finnigan werden ook vocalen toegevoegd en dat gaf de mix van soul, funk, jazz en rock nog meer cachet. Vooral There Is A Riot Going On wist dan ook op veel bijval te rekenen van het publiek.
Op het hoofdpodium klinken de klanken van Racoon, die een nogal bekende set aflevert met nummers als Freedom en No Mercy. Hetzelfde geldt voor Amy MacDonald die op hetzelfde podium haar Schotse folkliedjes ten gehore brengt. Ook al werden beide bands met open armen ontvangen door het publiek, wij doken snel de tent weer in voor het optreden van Dana Fuchs.
Dana Fuchs heeft haar grote fanschare meegenomen naar een volgepakte tent. Allemaal in afwachting van een rauwe bluesshow met als hoogtepunt Dana’s indrukwekkende strot. Veel zelfgeschreven nummers passeren vandaag de revue maar Fuchs is ook niet vies van een aantal goed uitgevoerde covers, zo speelt ze onder meer de Newman-cover God’s Song met veel overtuiging. Haar begeleidingsband speelt vanavond, zoals altijd eigenlijk, superstrak. Het enige minpunt aan de show was dan ook te vinden in de praatstoel waar de frontvrouw op bleek te zitten.
Dan is het Supertramptijd want Roger Hodgson & Band spelen op het hoofdpodium en zijn show op Bospop in 2011 kan iedereen zich nog herinneren. Take The Long Way Home opent deze avond de set en Roger is gelukkig weer goed bij stem. Hij probeert zelfs iets in het Nederlands tegen het publiek te zeggen, maar dat lukt helaas niet echt; zingen gaat hem toch beter af. Zo kunnen we genieten van School, Breakfast In America, Lady en The Logical Song. Het midden van de set zakt wat in maar Hodgson weet vervolgens met meezingers als Dreamer, Give A Little Bit en It’s Raining Again het publiek toch weer wakker te maken. Hoogtepunt van de set was de indrukwekkende versie van Hide In Your Shell: classic rock pur sang.
Laatste act van deze eerste dag was niets minder dan Crosby, Stills & Nash, drie heren die al vanaf eind jaren zestig een magistrale folkgroep vormen. Zodra de heren het podium van Bospop betreden voel je dat er iets gebeurt; het zogenaamde deja-vu gevoel komt bovendrijven. De set van bijna twee uur opent met een van hun beste en bekendste nummers: Carry On, waarbij je hoort dat er nog geen sprake is van slijtage. Marrakesh Express mag natuurlijk ook niet ontbreken. Het laatste studioalbum Looking Forward stamt alweer uit 1999, maar deze heren hebben zo veel goede oude nummers dat je dat al heel snel vergeet. Want als je de mooie gitaarklanken en vocalen tijdens Teach Your Children and Almost Cut My Hair hoort, ben je al heel snel tevreden. Natuurlijk mogen ook andere klassiekers zoals Southern Cross, Deja Vu, Our House en de Buffalo Springfield-cover Bluebird niet ontbreken. Een alweer memorabele set van deze drie heren die wat mij betreft toch nog iets beter was dan hun vorige optreden op Bospop.
Zondag 14 juli
De tweede Bospop-dag heeft wat meer gewicht dan de eerste festivaldag. Na het middaguur staat Tim Christensen & The Damn Crystals in de tent. De Deense singer/songwriter, en naamgever van de band, Tim Christensen heeft al drie soloplaten gemaakt maar zijn laatste album (2011) heeft hij samen met de Damn Crystals geproduceerd. De mix van soul, blues en rock wordt gedragen door de vocalen van de frontman. In nummers als India, Wiser en How Far You Go komen de zangkwaliteiten van Christensen duidelijk naar voren, maar de toeschouwers lijken er toch wat moeite mee te hebben. In een zaal als Paradiso zou deze band veel beter uit de verf komen.
De oudste en beste rockband van Nederland, Golden Earring, kwam, zag, speelde en overwon. Barry Hay, George Kooymans, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk hadden een fantastische setlist vol oude krakers als Another 45 Miles, The Devil Made Me Do It, Long Blond Animal en When The Lady Smiles samengesteld. Barry Hay blijft met zijn stem de belichaming van rock in Nederland. Al is zijn geografische kennis een beetje achtergebleven, want Weert ligt toch echt niet in Brabant, zoals de band aankondigde… Muzikale hoogtepunten van de show? Een magistrale uitvoering van Radar Love – met drumsolo – en een nog betere versie van Twilight Zone, met een flitsende solo van Kooymans. De band wist ook te verrassen met onder meer de komst van Bertus Borgers (saxofoon) die op een aantal nummers meespeelde en met de nummers She Flies On Strange Wings en Holy Holy Life. Nederlandse classic rock zoals het moet!
Dan snel naar de tent voor de “vreemde eend in de bijt” op deze editie van Bospop: Steven Wilson. Hij begint meteen met een zware muzikale brok, namelijk Luminol, het epische openingsnummer van zijn laatste soloalbum The Raven That Refused To Sing. De toon is gezet en zijn hele optreden is één progressief muzikaal hoogtepunt, maar dan wel voor liefhebbers, want ook de andere nummers zoals Insurgentes, Postcard of The Raven That Refused To Sing zijn geen festivalmeezingers. Wilson is weer eens top vanavond: hij zegt niet veel, maar maakt gewoon fantastische muziek en hij had zelfs op het hoofdpodium echt niet misstaan.
Last but not least komen de heren van ZZ Top ons vermaken. Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard staan voor de derde keer op het festival. De wisselvallige Bospop-geschiedenis van de band met een uitstekende show in 2003 maar een wat matig en voorspelbaar optreden in 2008 deed ons allen uitzien naar een knaller van een show. En nu, vijf jaar na dat laatste optreden, gaat het trio weer ouderwets tekeer, hun bluesrock rockt en swingt als nooit te voren en dat kan natuurlijk niet anders met klassiekers als Pincushion, Gimme All Your Lovin’, Legs en Tush. Hoe langer het optreden duurde, des te beter werden de oude rockers; Jesus Left Chicago en Sharp Dressed Man behoorden zeker tot de hoogtepunten. Verrassend waren covers van Jimi Hendrix (Foxy Lady) en Elvis (Jailhouse Rock). Een waardige afsluiter van een zeer goed en prettig Bospop. Zo kan de organisatie nog jaren vooruit.
Gezien op 13 en 14 juli in Sportpark Boshoven, Weert
Foto’s: Marianne van Meel
Meer over
0 Reacties