Wie denkt dat Damien Rice anno 2014 ineens een vrolijke Frans is die fijn zijn liedjes speelt, komt bedrogen uit. Op het immense podium van Carré staat hij, gehuld in een simpele broek met bretels en kreukelig overhemd, met een gitaar in de handen. Oogcontact met het publiek is er slechts af en toe, verbale communicatie zit er niet in – op een late introductie van het voorprogramma na. Rice spreekt vanavond ‘slechts’ met zijn liedjes. En dat is, in tegenstelling tot wat een nogal zure Volkskrant-recensent beweerde, precies goed.
De laatste keer dat ik Damien Rice zag, was vorig jaar tijdens het Best Kept Secret-festival te Hilvarenbeek, waar hij de tweede dag op het mainstage afsloot. Hij leek toen verrassend goed gehumeurd, organiseerde met succes een sing-along-versie van het nummer Volcano en de tragisch-komische anekdote tijdens Cheers Darlin’ bracht ook heel wat glimlachjes teweeg. Maar die ‘gezellige’ Rice is niet van de partij in Amsterdam.
Pijn, verlies, frustratie
Wie al songs heeft gehoord van het binnenkort verschijnende nieuwe album My Favourite Faded Fantasy (de titeltrack en de single I Don’t Want To Change You zijn al even uit, The Box en The Greatest Bastard staan al een tijdje op de setlist tijdens concerten) had dat ook niet hoeven verwachten: pijn, verlies en frustratie voeren nog altijd de boventoon in ’s mans teksten. Het blijft gissen, maar het lijkt erop dat hij de verbroken relatie met zijn muze Lisa Hannigan acht jaar na dato nog bepaald niet verwerkt heeft, zoals bijvoorbeeld onderstaande tekstflard uit het pijnlijk mooie The Greatest Bastard doet geloven:
Am I the greatest bastard that you know?
When will we learn to let this go?
We fought so much, we’ve broken all the charm
But letting go is not the same
As pushing someone else away
Kilo’s kippenvel
Dus nee, er staat geen fijn keuvelende Rice op het podium deze avond. In plaats daarvan speelt hij, bijna zonder pauze tussen de songs door (dat maakt het trouwens behoorlijk lastig voor een waarderend applaus), een set vol adembenemende, hartverscheurend mooie liedjes – een bijna perfecte dwarsdoorsnede van zijn oeuvre. Van opener Delicate (afkomstig van het debuut O uit 2002) tot het afsluitende Trusty And True van de nieuwe plaat: een kleine twee uur lang houdt Rice 1500 muisstille bezoekers genadeloos in zijn greep met zijn tot liedjes omgevormde zielenpijn. Een gitaar en een stem. Meer is er niet nodig om kilo’s kippenvel te creëren.
Pijnlijke herinneringen
9 Crimes, dat hij origineel met Hannigan zong, komt al als tweede in de set voorbij en het zegt genoeg dat die ‘grootste hit’ niet eens tot de hoogtepunten van de avond behoort. Die rollen zijn weggelegd voor het als altijd fabelachtige The Blower’s Daughter, het eerdergenoemde The Greatest Bastard, het superfelle Woman Like A Man en Eskimo, de afsluiter van de reguliere set die door Rice volledig onversterkt wordt gebracht en in die versie zowaar nog harder aankomt. En dan vergeet ik nog bijna I Remember, met een vocale bijdrage van de dames van voorprogramma My Bubba (echte aanrader trouwens!), die met hun warme stemgeluid Lisa Hannigan even doen vergeten – hoewel de grimas op het gezicht van Damien doet vermoeden dat het bij hem juist pijnlijke herinneringen oproept. Als tijdens afsluiter Trusty And True ook nog eens een enorm koor opduikt om met Rice mee te klagen, is de overwinning compleet. Te introvert? Chagrijnig? Kan zijn, maar als je een avondje lekker wilt lachen bij een singer-songwriter, dan kun je bij Passenger of Ed Sheeran terecht. Voor wie zijn emoties graag donkerder consumeert, is bij Damien Rice aan het perfecte adres.
Damien Rice in Carré
Gezien op maandag 27 oktober 2014
Foto’s: Willem Schalekamp
0 Reacties