Dauwpop kent een behoorlijk lange historie, want het popfestival wordt al sinds 1995 op Hemelvaartsdag georganiseerd. Bands als The Cult, Within Temptation, White Lies, Nothing But Thieves en tientallen andere (inter)nationale acts hebben op het podium in Hellendoorn gestaan. De line-up voor de editie van 2022 was weer zeer gevarieerd (van theater tot hiphop en van smartlappen tot metal) en dat beloofde veel voor de duizenden bezoekers die per dag op het festival afkwamen. Ze werden zeker niet teleurgesteld, want er waren genoeg uitstekende shows om van te genieten.
In de bossen van Hellendoorn is het heerlijk toeven en het is ook een fijne werkplek voor de aanwezige journalisten. Veel bezoekers beleven hier weer het eerste echte festival sinds tijden en dat geldt tevens voor meerdere bands. Ook 3FM-dj Frank van der Lende, die op de eerste dag de aankondigingen op het grote podium mag doen, is als een kind zo blij om op Dauwpop aanwezig te mogen zijn. Niets kan een geslaagd festival in de weg staan. Ook de weergoden zijn de organisatie goed gezind, want de temperatuur is aangenaam en er valt gedurende de twee dagen nauwelijks regen.
Donderdag
Son Mieux
Afgelopen week trad Son Mieux nog op in 013 en TivoliVredenburg, maar vandaag fungeert deze Haagse band als openingsact van het festival op de grote Bud Main Stage. Net voor het middaguur trappen de zeven muzikanten in de tent af met het drieluik Drive, Everything en 1992 van hun succesvolle tweede album The Mustard Seed. Frontman Camiel Meiresonne heeft er duidelijk zin in, tot groot genoegen van het publiek dat op dit vroege tijdstip al aanwezig is. Het brengt de showman pur sang tot de vraag: “I know it’s early, maar kan dat dak eraf?” Son Mieux staat voor dansbare popmuziek en dat is wat de band de menigte voorschotelt. Ook de nieuwe single Multicolor roept herkenning op. Al met al een uitstekend begin van een mooie eerste festivaldag. Bij een volgende gelegenheid zal Son Mieux ongetwijfeld opschuiven naar een later tijdstip in het schema.
Wolfmother
Na Son Mieux wordt het grote podium het territorium van Wolfmother. Muziek van een heel andere orde, maar de energie is er niet minder om. Het hardrocktrio uit Sydney is in vorm, vooral bij Woman en Joker & The Thief is de sfeer formidabel en ontstaan de eerste voorzichtige moshpits van het festival. Inmiddels loopt de grote tent ook aardig vol met liefhebbers van een solide potje heavy rock. De hoge kopstem van zanger/gitarist Andrew Stockdale blijft indrukwekkend en voor de rest laat hij vooral zijn gitaar spreken. Het eerste Europese festival in drie jaar tijd is voor Wolfmother een groot succes.
Kensington
Tijdens een uurtje pauze hebben de roadies de Bud Main Stage omgebouwd voor Kensington en dat belooft veel, want de Utrechtse band benadert festivals op dezelfde manier als de gigantische concerten in Ziggo Dome. De heren hebben dus de confettikanonnen en vuurwerk meegenomen om het publiek te vermaken. Het publiek van vandaag is opvallend jong, iets wat gitarist Casper Starreveld ook opvalt, want hij vraagt of het voor hen het eerste concert van hun leven is. Bij Home Again is het traditie om zoveel mogelijk op de schouders van iemand anders te zitten, dus dat is op deze middag geen probleem voor de ouders.
De bekende hits zoals Streets en Riddles worden natuurlijk goed ontvangen, maar muzikaal gezien zijn nummers als Island en Perfect Family Day veel interessanter. Jammer genoeg weten alleen de echte fans deze pareltjes te waarderen. De afsluiter is zoals gebruikelijk St. Helena en dat zal in de wijde omtrek van Hellendoorn te horen zijn geweest dankzij het indrukwekkende vocale geweld van Eloi Youssef.
The Waterboys
Het jonge publiek vertrekt naar het festivalterrein om bij te komen en wordt vervangen door oudere bezoekers die graag naar een band willen kijken die ze misschien nog kennen uit hun jongere jaren. The Waterboys is de afgelopen drie jaar zeer actief geweest: er verschenen drie nieuwe albums. Van het vorige maand uitgebrachte All Souls Hill wordt een aantal nummers gespeeld dat nog moet landen bij de fans. De band schiet echter uit de startblokken met Medicine Bow en Be My Enemy van het album This Is The Sea uit 1985. Voor deze en andere Waterboys-klassiekers (zoals Fisherman’s Blues) lijken de meeste fans te zijn gekomen.
De held van de vroege avond is de markante ‘Brother’ Paul Brown die het uiterste vraagt van zijn Hammondorgel. De smeekbede aan hem van frontman Mike Scott om te zorgen voor ‘a solo to remember us’ blijkt een koud kunstje om op te volgen voor de toetsenist uit Memphis. Smetje op de verder uitstekende show is het feit dat The Whole Of The Moon geen plekje op de setlist van vandaag kreeg.
Paceshifters
Soms moeten er keuzes worden gemaakt op een festival. Welk concert wil je helemaal meemaken en heb je dan nog tijd om naar een ander podium te gaan? Op het moment dat The Waterboys de show beëindigt, is Paceshifters al met zijn show begonnen in The Barn, het tweede podium van Dauwpop. Deze tot rocktempel omgebouwde schuur barst uit zijn voegen, zodat er geen kip meer bij kan. Vanuit de achterkant van The Barn bekeken is het wel duidelijk dat de gebroeders Seb en Paul Dokman samen met drummer Jesper Albers een vette show neerzetten, waarbij er zelfs wordt gecrowdsurft. Voor de organisatoren moet duidelijk zijn dat Paceshifters bij een volgende editie absoluut een plek op het grote podium verdient.
Dool
Nadat de menigte uit The Barn is vertrokken, kan Dool zich opmaken voor een concert in de schuur. Bij de langdurige soundcheck zijn er al mensen aanwezig die Raven van Dorst en de rest van de band graag in actie willen zien. Bij de show is er opvallend minder publiek dan bij Paceshifters, maar dat maakt de band alleen maar fanatieker. Het formidabele album Summerland kreeg in 2020 niet de aandacht die het verdiende. Naast nummers van deze plaat is er ook nog tijd voor een cover (‘covertje doen?’, vraagt Van Dorst aan het publiek) en dat wordt zoals gebruikelijk bij de Rotterdamse band Love Like Blood van Killing Joke.
Vrijdag
Eefje de Visser
Op de tweede dag is er vroeg in het programma op de Bud Main Stage ruimte gereserveerd voor Eefje de Visser. Met een simpel oranje doek als decor komt de zangeres met haar band bestaande uit twee achtergrondzangeressen, twee toetsenisten en een drummer het podium op. De muziek van De Visser is misschien te rustig voor de festivalgangers die zich willen uitleven, maar er komen voldoende liefhebbers op af. Er zijn opvallend veel moeders in het publiek die samen met hun kroost – voor de zekerheid met oorbeschermers – in extase zijn en de armbewegingen van De Visser en haar achtergrondzangeressen perfect nadoen. De zangeres is geen entertainer: de veilige plek achter de microfoon wordt slechts verlaten tijdens haar sfeervolle gitaarspel in Oh. De Visser kan echter terugkijken op een geslaagde show op Dauwpop en is klaar om er een succesvol festivalseizoen van te maken.
Di-Rect
De volgende band op het grote podium heeft een groot aantal van zulke succesvolle festivalseizoenen al achter de rug, maar de mannen van Di-Rect zijn nog lang niet op hun retour. Ook vandaag heeft de Haagse band er weer zin in en dat weten de negen muzikanten (inclusief drie blazers) over te brengen op het dolenthousiaste publiek in Hellendoorn, dat op verschillende momenten springt op commando van zanger Marcel van Veenendaal. Zelfs buiten de tent wordt er uitbundig meegedaan.
De nadruk ligt op het laatste album Wild Hearts uit 2020, maar er worden ook iets oudere nummers als Devil Don’t Care en Times Are Changing gespeeld. Gitarist Spike van Zoest heeft diverse keren problemen met zijn apparatuur, maar hij is ervaren genoeg om dat een show niet te laten beïnvloeden. Het hoogtepunt is het fantastische Soldier On, dat door Van Veenendaal wordt geïntroduceerd met de boodschap dat hij blij is dat we weer bij elkaar kunnen komen en dat we trots moeten zijn dat we ons niet laten beïnvloeden door hetgeen er in de wereld gebeurt.
De Staat
Vooral vandaag valt op dat mensen speciaal voor een specifieke band naar het festival zijn gekomen. Dat is het duidelijkst merkbaar bij de terugkeer op Dauwpop van De Staat. Voor de Bud Main Stage heeft een grote menigte fanatieke fans van de Nijmeegse band zich geposteerd om de show van de mannen tot een groot succes te maken. Op zich heeft de band dat niet eens nodig, want het spektakel dat wordt geboden slaat aan bij elk festivalpubliek. Zanger Torre Florim (strak in pak) en toetsenist Rocco Hueting (met regencape) stelen sowieso de show met hun dansje in Pikachu. Bovendien is de lichtshow van de band perfect voor elkaar: alle kleuren van de regenboog komen voorbij.
De interactie tussen band en fans is altijd speciaal bij De Staat. De coole Florim merkte deze keer iets op bij zijn aanhangers: “Jullie vinden klappen leuk hè? Ik vind klappen ook leuk, klappen is liefde.” Een feestje is het vooral bij het favoriete nummer van de fans, Witch Doctor, waarbij een enorme moshpit ontstaat waarin iedereen op een vredelievende manier uit zijn of haar dak gaat. Fanatieke crowdsurfers hebben pech: dat wordt helaas verboden door de security.
Balthazar
Na het spektakel van De Staat neemt Balthazar het stokje over op het grote podium. De Belgische formatie stond daar in 2019 ook tijdens de vorige editie van Dauwpop. Ook deze band heeft een fanatieke aanhang en dat is te horen tijdens de show. Met hun hippe sound weten de heren uit de omgeving van Kortrijk en Gent hun fans te bekoren. Op het advies ‘Raise your glass to the nighttime’ uit Blood Like Wine is een aantal fans voorbereid, want er worden vele goedgevulde wijnglazen de lucht in gestoken. Verder wordt het soms bombastische geluid zeer gewaardeerd door het Dauwpop-publiek. Balthazar is een waardige vertegenwoordiger van de levendige Vlaamse popcultuur.
Editors
Afsluiter Editors betreedt in een propvolle tent het podium en dat wordt een daverend succes, ondanks een kleine tegenslag eerder deze week. De band rond frontman Tom Smith had namelijk vlak voor het festival verkondigd dat gitarist Justin Lockey het festivalseizoen moet missen. Hij wordt vanavond echter voortreffelijk vervangen door ‘vriend en onofficieel zevende lid van de band’ Nick Willes. De setlist kent een aantal daverende verrassingen, want er worden maar liefst vier nieuwe nummers gespeeld. Daarmee hebben Dauwpop en het Nederlandse publiek een aardige primeur te pakken. De geweldige nieuwe single Heart Attack opent de show, waarmee de sfeer er meteen goed in zit. Tijdens Sugar en Smokers Outside The Hospital Doors zingen de duizenden fans uit volle borst mee.
Opvallend is de sobere opzet van het decor, maar dat heeft de band mede door de expressie en het enthousiasme van de veelvuldig handkusjes uitdelende Smith ook helemaal niet nodig. Meestal beëindigt Editors zijn concerten met het ultieme festivallied Papillon, maar deze keer wordt er gekozen om Dauwpop 2022 af te sluiten met de prachtige ballad No Sound But The Wind. De anderhalf uur zijn voorbij gevlogen, maar iedereen kan met een tevreden gevoel huiswaarts keren. Als het festival volgend jaar qua bezetting en weersomstandigheden net zo mooi wordt als deze editie, dan zal de organisatie daar ongetwijfeld onmiddellijk voor tekenen.
Dauwpop 2022
Gezien op donderdag 26 en vrijdag 27 mei
Foto’s: Tineke Klamer
0 Reacties