Iron Maiden in Sportpaleis Antwerpen

Antwerpen kreeg de primeur van het eerste concert van Iron Maidens nieuwe Europese Book Of Souls Tour. De show was maanden geleden dan ook in een mum van tijd uitverkocht. Vorig jaar deed de band onder andere het Belgische Graspop Metal Meeting aan tijdens zijn festivaltour, maar ditmaal geven de heren concerten in zalen. Het Sportpaleis zat dan ook bomvol met 20.000 fans van alle leeftijden. We zagen zowel tieners als zestigplussers en de meerderheid van de fans was trotse drager van een Iron Maiden T-shirt.

Samen zijn de bandleden goed voor meer dan driehonderd jaar rockgeweld, maar de oude heren staan op het podium als waren het jonge veulens. Zanger Bruce Dickinson vertelt, niet zonder trots, dat Iron Maiden geen autocue gebruikt, in tegenstelling tot vele andere wereldbekende topartiesten. Het is ook Dickinson die bijna twee uur lang geen seconde stilstaat, tijdens het zingen rondloopt, de massa ophitst en grapjes uithaalt met de gitaristen van de band. Maar ook de andere bandleden zorgen voor show door onophoudelijk te staan springen, op en over de podiummonitors te klauteren en gekke stoten uit te halen met hun gitaren.

En dat allemaal terwijl de band een meer dan voortreffelijke set speelt. Worden de eerste nummers nog wat braaf gehouden, vanaf The Trooper schakelt de band een versnelling hoger. De gitaarsolo’s worden langer, de sfeer broeierig en het nodige vuurwerk op het podium maakt het geheel af. De band speelt dus ook enkele van zijn klassiekers. In Powerslave wisselt Dickinson zijn Trooper-kostuum om voor een Mexicaans worstelmasker met bijhorende outfit. Het spreekt tot de verbeelding en het publiek is volledig mee in het verhaal dat Iron Maiden reeds 42 jaar schrijft.

Maya-Eddie
Dickinson spreekt tussendoor verzoenende taal in deze wereld van oorlog en geeft het publiek mee om voor elkaar te zorgen en elkaar lief te hebben. Wanneer de zanger dan ook nog eens het gevecht aangaat met een grote Maya-versie van Eddie (de metalmascotte van de band) die het podium betreedt, wordt het publiek dolenthousiast. Maya-Eddie moet uiteindelijk het onderspit delven tegenover Dickinson, die Eddie’s hart uit z’n borstkas trekt en vervolgens het publiek inwerpt.

En dán moet de echte show nog beginnen! Fear Of The Dark wordt ingezet en het zittende publiek springt spontaan rechtop om luidkeels mee te zingen. Twintigduizend mensen in de ban van een topband als Iron Maiden, het doet iets met een mens. Tijdens het nummer Iron Maiden verschijnt een gigantische opblaasbare versie van Eddie boven de drums van Nicko McBrain. Indrukwekkend om te zien, en dat allemaal terwijl de virtuoze gitaarsolo’s ons om de oren vliegen. Virtuoos jawel, want deze band is meer dan in vorm. De lange ‘ouderwetse’ gitaarsolo’s zijn samen met de hoge zangpartijen het handelsmerk van de band, en blijven nog steeds tot de verbeelding spreken. De zang van Dickinson is niet altijd even zuiver, maar dat komt dan vooral door zijn hyperkinetische drive om iedere vierkante centimeter van het podium in te palmen en het publiek volledig te entertainen. Het is hem vergeven.

We worden vervolgens getrakteerd op The Number Of The Beast. Er verschijnt een gigantische pop van de duivel op het podium en de massa wordt volledig gek, wat de muzikanten nog meer ophitst en wat dan ook leidt tot een prachtige versie van Blood Brothers. De set, gebracht in een indrukwekkend Maya-decor, wordt afgesloten met de mooie gitaarsolo’s van Wasted Years. Het langharig tuig dat Iron Maiden vormt is nog steeds op de top van zijn kunnen en zal nog vele fans verblijden met de snedige en melodieuze gitaarsolo’s in combinatie met de verbluffende decors.“We are rock & roll!”, verklaart Dickinson, en dat kunnen we dan ook gerust bevestigen.

Iron Maiden in het Sportpaleis, Antwerpen
Gezien op zaterdag 23 april 2017
Foto’s: Edwin Houdevelt