Als je op enige afstand Jeff Beck naar het midden van het podium ziet lopen, begeleid door een sinister samenspel van bas en drums, zou je niet direct zeggen dat de toch echt al 69-jarige gitarist inmiddels een halve eeuw in het vak zit. Met zijn onnatuurlijke haar(kleur) oogt de voormalige Yardbird heel wat jonger als hij de eerste verbrijzelende akkoorden van de avond inzet. Maar ook aan virtuositeit heeft de tweevoudige Rock And Roll Hall Of Famer niets ingeboet – zo bleek gisteren tijdens zijn show in TivoliVredenburg.
Nu kun je je schouders ophalen bij de bovenstaande vermelding van de Rock And Roll Hall Of Fame, maar ondanks alle denkbare bezwaren tegen het instituut zegt het toch wat als je twee keer ingehuldigd bent. Beck kreeg een plek voor zijn werk bij de razend invloedrijke band The Yardbirds en een voor zijn al even inspirerende soloplaten. In zijn post-Yardbirds-carrière bleef de veelzijdige Brit zichzelf vernieuwen. Van het hitje Hi Ho Silver Lining en de baanbrekende eerste plaat van The Jeff Beck Group (Truth, 1968) tot de door George Martin geproduceerde fusion van Blow By Blow (1975) en de elektronische beats van Who Else! (1999), de man was nooit bang om nieuw muzikaal terrein te verkennen.
Beck is qua podiumpresentatie niet zo uitbundig als bijvoorbeeld Steve Vai, een andere ijzervreter op de gitaar, die vorig jaar in de Tilburgse concertzaal 013 drie uur lang met de gekste bekken en vreemdste kostuums zijn snaren martelde. In de nieuwe, compact uitziende Ronda-zaal van TivoliVredenburg klinkt voorafgaand Vai’s For The Love Of God nog even uit de speakers om het publiek alvast warm te krijgen voor de man die Vai en vele andere latere gitaristen tot hun invloeden rekenen. Beck wandelt tijdens het spelen wat heen en weer over het podium en komt het dichtst in de buurt van een showman wanneer hij zijn armen achter zijn rug houdt en afwacht wat bandmaat Nicolas Meier op zijn gitaar doet.
Smekende solo’s
Meer is ook niet nodig. Zijn haast machinaal klinkende riffs en door veelvuldig gebruik van de whammy-bar bijna smekende solo’s doen de rest. De fraaie setlist bestaat voor een deel uit nieuw materiaal, waaronder de vrij heavy opener Loaded. Deze compositie werd eerder dit jaar in Japan al uitgebracht op de ep Yosogai en zal ongetwijfeld ook op zijn voor deze zomer geplande nieuwe album belanden. Verder brengt Beck een schitterend eerbetoon aan Jimi Hendrix en The Beatles met instrumentale uitvoeringen van respectievelijk Little Wing en A Day In The Life.
Net als op de dvd Performing This Week – Live At Ronnie Scott’s voert de virtuoos een puike band aan, met ditmaal drummer Jonathan Joseph, de eerder genoemde Nicolas Meier en Rhonda Smith – die vooral tijdens een spetterend solomoment haar bas beestachtig goed bespeelt. Zij neemt ook de spaarzame zangpartijen voor haar rekening in onder meer een andere cover: Rollin’ And Tumblin’. In de kalmere stukken laat Beck zijn gitaar zingen als een nachtegaal. Het kan komen doordat mijn shirt eerder op de avond doorweekt werd door een flinke plens bier van een concertganger met meerdere volle bekers in zijn hand – hij zag het afstapje achter me niet, heb ik weer – maar het is ongetwijfeld de desolaat aandoende ballad Where Were You die tijdens die drie intense minuten de koude rillingen teweegbrengt.
Verhaal zonder woorden
Afgezien van een droog ‘hi’ aan het begin van de avond, een korte bandintroductie en een dankjewel aan het slot spreekt Beck zijn publiek vrijwel niet toe. Aan het eind van de show houdt hij zijn gitaar voor zijn gezicht, alsof hij daarmee wil zeggen dat zijn instrument voor hem spreekt. Het hartstochtelijke gejank van de door Stevie Wonder gecomponeerde en aan Roy Buchanan opgedragen afsluiter ‘Cause We’ve Ended As Lovers heeft dan net door de Ronda-zaal geklonken, waarmee de geweldenaar nog eens duidelijk maakt dat hij als geen ander zonder een gesproken of gezongen woord met zijn gitaar een heel verhaal kan overbrengen. Ontzagwekkend.
Gezien op zondag 25 mei in TivoliVredenburg
Foto’s: Sebastiaan Petiet
9 Reacties
Het was inderdaad fenomenaal: de rhythm sectie was verschrikkelijk goed, de covers van Mahavishnu Orchestra en Billy Cobham waren indrukwekkend, het spel van Jeff erg muzikaal, enzovoorts enzovoorts. Absoluut de moeite waard.
Inderdaad indrukwekkend concert,wij stonden vrij achteraan en inderdaad vrij veel mensen (bijna) zien struikelen bij de afstapjes,een ledstrip zou geen overbodige luxe zijn in die verder prima zaal.
Volgens mij vergeet je te vertellen hoe snoeihard ’t was
’t is nu 18 uur later en ik voel ’t nog :-0 keigoe
Een lang gekoesterde wens en hem nu eindelijk live aan het werk mogen zien. Een fenomeen met een fenomenaal optreden. We hebben genoten en inderdaad Jeff laat zijn gitaar voor hem spreken, meer is er niet nodig.
Ik heb er van genoten, dat hij vrijwel niets zei was ook niet nodig. Het was meer dan ik er van verwacht had. Hij speelt met zo’n gemak dat je denkt “dit kan ik ook”.
Vergeleken met vier jaar geleden was het een teleurstelling voor mij en vrienden. Met name Beck speelde erg hard, vooraan was het niet uit te houden zo hard. Achter in de zaal werden bas en bassdrum een ongedefinieerde brei, de prachtige baspartijen verdronken in deze brei van geluid. Vergeleken met het geluid in bijvoorbeeld de Melkweg was het laag beslist niet onder controle, misschien nog de nieuwigheid van de installatie die nog volledig afgeregeld is.
Jammer een concert waar je dan zo lang naar uitkijkt. Verder is een toetsenist niet te vervangen door een gitaar synthesizer. Drummer miste de souplesse, hard en weinig soupplesse.
Jeff beck was super. Wat een toon! En gelukkig is Ronda ook een perfecte zaal waarin het geluid mooi overeind blijft.
Erg fraaie foto’s Sebastiaan! (we stonden naast elkaar). Mijn zoon (12) en ik hadden deze demonstratie van Jeff Beck van wat er allemaal mogelijk is op een elektrische gitaar voor geen goud willen missen. Deze man is qua eigenzinnigheid en creativiteit ongeëvenaard. Toetsenist er bij prima, maar daar kwamen wij niet voor.
FF niks met Jeff Beck, maar mbt Ronda zaal. Ziet er leuk uit maar aanwezig geweest bij Ed Kowalczyk. Ongelofelijk veel mensen zien vallen over de afstapjes. Ledstrips zou idd niet een overbodige luxe zijn. Het geluid is verschrikkelijk, echt loeihard. Ik zat rechtsvoor op het schuine gedeelte. Ik kon het niet uithouden, met vingers in mijn oren 3 nummers afgewacht. Daarna plekje gezocht achterin de zaal. Basdrums en lage het basgeluid vervormt door de hardheid. Wbt de zaal, achterin jammer van die kolomen, met zoveel geld had een vrijuitzicht vanuit de zaal toch een eitje moeten zijn. Voor mij voorlopig geen Ronda zaal.