John Cale in Paradiso

Als er iemand een eigen geluid heeft, dan is het John Cale. De Welshman, 75 jaar oud inmiddels, trad deze avond op in het Amsterdamse Paradiso. En het was weer typisch Cale: van avant-garde tot rock, maar steeds met die lijzige stem die alles verbindt. Soms ontroerend, soms bijna saai, vaak lawaaiig en steeds interessant.

Het eerste nummer laat even op zich wachten, zodat in het publiek de grap ‘Waiting for the man’ snel gemaakt is. Cale verliet The Velvet Underground precies vijftig jaar geleden, maar het blijft voor velen zijn ‘claim to fame’. Samen met de Leonard Cohen-cover Hallelujah, bekend van vele emo-momenten. De aanwezigen komen voor een andere Cale: de eigenzinnige en soms weinig toegankelijke singer-songwriter, wiens liefhebbers een ‘acquired taste’ en enig doorzettingsvermogen moeten hebben.

Cale loopt enigszins stram naar de microfoon, maar als hij begint te zingen klinkt zijn stem als vanouds. Hij opent vanavond met Ship Of Fools, een lang verhaal waarin hij ons van Memphis naar Swansea voert, met een swingende maar monotone beat eronder. Voor Dirty Ass Rock ‘N’ Roll neemt Cale plaats achter de toetsen, waar hij het grootste deel van de avond blijft zitten. Ritme, noise en die stem, die natuurlijk aan Reed en Cohen, maar ook aan Tom Waits en Piet Veerman doet denken.

Beperkte interactie
Tijdens Into The Great Wide Open deze zomer staat hij op Vlieland, nu in Paradiso. Dat moet wel een speciale plaats zijn voor Cale. In 1998 organiseerde hij er een festival (“With A Little Help From My Friends”), in 2004 nam hij er zijn Amsterdam Suite op. Van enig extra enthousiasme is echter niets te merken, hoewel de beperkte interactie met het publiek vriendelijk en enigszins flegmatiek is.

Bij Half Past France gaat de laptop aan en bespelen zowel Cale als de drummer toetsen. Resultaat is een boel lawaai, steeds verbonden door de zang. E Is Missing blijkt een publieksfavoriet te zijn. Een mooi en zowaar bijna harmonieus nummer. Legal Status Of Ice en volgende nummers brengen een afwisseling van pianoklanken, rock en lawaai, die nergens verveelt. Voor Venus In Furs (het enige nummer van The Velvet Underground vanavond) gaat de viool op de schouder. Het album met de banaan van Warhol kennen we allemaal, maar het is niet echt een meezinger.

Een van de hoogtepunten van de avond is Coral Moon, onheilspellend en traag. Daarna zakt het even in maar bij Wasteland (van het album blackAcetate uit 2005) pakken we de draad weer op. Aan het einde van het nummer schudt de zanger zijn lichaam als een lappenpop op de maat. Beetje vreemd en dus zeer passend. De nieuwe song Hatred klinkt alsof deze begin jaren tachtig is gemaakt, voor ons geestesoog verschijnen David Bowie, David Byrne en de Deutsche Welle, maar dat is nooit erg. Macbeth veroorzaakt zelfs enthousiast, ritmisch geklap in de zaal, iets wat je misschien niet zou verwachten van zo’n serieuze verzameling liefhebbers, maar je kunt ze geen ongelijk geven. Net als in 2012 gaat in de toegift Gun (uit 1974) over in Pablo Picasso. Om dat laatste nummer was vanuit het publiek al meerdere malen gevraagd door een wanhopige fan. Ook hij kon dus tevreden naar huis.

John Cale in Paradiso, Amsterdam
Gezien op woensdag 27 juni 2018
Foto’s: Tineke Klamer