John Mayer in de Ziggo Dome

Hij levert al jaren prullerige popliedjes waarbij vooral de trouwe fans zich stellig blijven afvragen waar de muziekkunstenaar ten tijde van Room For Squares (2001) is gebleven. Gelukkig splitst John Mayer zich vanavond in de Ziggo Dome op in verschillende personages, speciaal voor zijn uiteenlopende doelgroepen. Het leidt tot een tour door zijn grootschalige oeuvre, met zijn hartverscheurende gitaarsolo’s als dynamo.  

Dat heeft onze John slim bekeken. Begin, naast je solocarrière met een focus op zoete popliedjes, ook een razend bluestrio en zorg dat je na negen studioalbums genoeg liedjes hebt om je tijdens een show te kunnen richten tot al je verschillende smaken en doelgroepen. Als de zaal zelf vanavond nu ook was ingedeeld volgens die verschillende doelgroepen was ik in het vakje ‘echte John Mayer-gitaarliefhebbers’ gaan staan. Dat was duizendmaal beter geweest dan het vak ‘Ik Vind John Mayer Sexy En Ik Ken Alleen Zijn Poeslieve Poëzieliedjes’ vol uitzinnige grietjes die bij het zien van de naam Pino Palladino respectloos “Sesamstraat” schreeuwen, in plaats van te buigen voor deze illustere bassist die met alle grote namen in de muziekwereld heeft opgetreden.

Mayer begint zijn show vanavond met enkele songs van zijn laatste album en naamgever van de tour: The Search For Everything. Het zijn fijne pophitjes die je net als de rest van de nieuwe plaat verward en een beetje geïrriteerd achterlaten. Omdat je weet dat deze man zoveel meer in huis heeft dan hij presenteert. In je achterhoofd zie je hem nog Covered In Rain spelen (het beste nummer dat hij ooit gemaakt heeft) en dan wel de hartbrekende versie van tien minuten zoals we die kennen van Mayer’s live-dvd Any Given Thursday uit 2003 , waarop hij huilt middels de snaren van zijn gitaar. Het zijn de gierende gitaarsolo’s van Helpless en Queen Of California die discreet onthullen waar het hart van Mayer écht ligt.

Als we na de akoestische set, met onder andere Your Body Is A Wonderland (een nummer dat Mayer jarenlang niet heeft durven spelen) en Free Fallin’ – waarbij ik me afvraag of mijn tijdelijke buurmeisjes nog weten dat dit een cover is van Tom Petty, maar ik eerlijk moet toegeven dat ik inmiddels ook de voorkeur geef aan de versie van Mayer – doorbladeren naar hoofdstuk drie, John Mayer Trio, weet je het zeker: John Mayer leeft voor zijn blues. Steve Jordan ramt zijn ingehouden energie los achter het drumstel, Palladino krijgt de halve glimlach niet van zijn gezicht en Mayer… Tja, die kijkt standaard alsof hij zich verslikt in een te zure toverbal.

Hemels vingerspel
Helaas is het maar een kort hoofdstuk, van slechts enkele bladzijden. En dat is jammer, want juist deze drie gitaarsongs (hoe lekker is Vultures?!) tonen aan waarom ik al jaren tegen iedereen blijf roepen hoe goed John Mayer is. Dít is waarom. Mayer is een ‘guitar hero’ en verreweg een van de beste gitaristen van deze tijd. Gelukkig trakteert hij ons tijdens de toegift met Gravity nog eenmaal op een hemels vingerspel.

Mijn hart heeft gedurende de avond meerdere keren gehallucineerd de begintonen van Slow Dancing In A Burning Room te horen – tot het moment eindelijk écht daar is. Na een grenzeloos gitaarduet tussen John en Isaiah Sharkey als afsluiter van If I Ever Get Around To Living, wordt al handklappend de maat ingezet. Aan het aantal filmende mobieltjes te zien dat automatisch de lucht inschiet, ben ik niet de enige die dit een van de meest briljante romantische nummers over een stervende relatie ooit vind. ‘Go cry about it, why don’t you?’, zingt Mayer. Dus dat doe je dan maar.

John Mayer en zijn The Search For Everything Tour beleef je als het lezen van een boek. Eentje met vijf hoofdstukken: band, akoestisch, John Mayer Trio, band, epiloog. Maar waar je doorgaans bij een boek de epiloog gedachteloos overslaat, sta je vanavond met je schoenen aan de biervloer vastgeplakt; starend naar een rasmuzikant die voor even zijn gitaar heeft ingeruild voor een sneeuwwitte piano. En terwijl je bijna wordt verblind door het witte scherm met clichématige watervallen en het tedere gefluit van Mayer als soundtrack (You’re Gonna Live Forever In Me), denk je: dit is een boek dat ik gerust voor een tweede of derde keer zou willen lezen. Maar dan heel graag met het bluestrio in de hoofdrol.

John Mayer in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 2 mei 2017
Foto’s: Don Crusio