Lowlands 2014 – Festivalverslag

Waarschijnlijk komt het door de schuchtere oogopslag van zangeres/gitariste Laura-Mary Carter en het jeugdige enthousiasme van drummer Steven Ansell, maar telkens als we Blood Red Shoes live aan het werk zien, lijkt het alsof we hier te maken hebben met een duo dat nog niet zo heel lang aan de weg timmert. Het is zowel de kracht als de zwakheid van de band, die stiekem toch al weer vier langspelers heeft afgeleverd. Deze vrijdag is het aan de twee om het programma af te trappen in de grote Alpha-tent. Normaliter is dat een lastig moment voor een groep, maar Blood Red Shoes slaagt erin de toch redelijk volgestroomde tent mee te krijgen. Op zich is dat opvallend, want het duo speelt niet veel nummers van het succesdebuut Box Of Secrets. Het is aan de strakheid van het duo te danken dat ook de songs van de overige platen (die stiekem toch wat minder waren) overeind blijven. Daar is Blood Red Shoes de afgelopen jaren echt in gegroeid. Punky alternatieve rock met een jong elan: vooral in I Wish I Was Someone Better, This Is Not For You en afsluiter Je Me Perds wordt de rocker in ons wakker geschud en zijn we helemaal klaar voor de rest van het programma. (PG)

In een donkere tent bevestigt Thomas Azier zijn status als een van de spannendste acts van het land. Zijn fraai zwevende kuif beweegt mee als hij met licht schorre stem zingt en synthtoetsen indrukt. Hij doet dat ogenschijnlijk zeer overtuigd van zijn eigen zaak, zelfverzekerd zoals hij ook in interviews klinkt. Hij resideert na een aantal Berlijnse jaren inmiddels in romantiekstad Parijs, maar de duisternis is er niet minder om in zijn muziek. Het leren jack, de minimale belichting: het draagt allemaal bij aan het gevoel dat hier een bijzondere jongen staat. De uitstraling van Azier is krachtig, als een jaren tachtig synthpop-cultheld wiens mythe nog altijd niet ontrafeld is. Hij groeide op in het Friese Nijeberkoop, maar dat gelooft niemand in de Bravo. (SB)

Triggerfinger kun je als programmeur met een gerust hart boeken voor welk festival dan ook. De Belgische hardrockers weten met hun branie ieder publiek om hun vinger te winden. Dat is in de Alpha-tent op Lowlands niet anders. Ieder keer als frontman Ruben Block zijn wenkbrauw stoer optrekt, om erna een moddervette gitaarriff uit te gooien, gebeurt er iets met het publiek. Zoveel charisma is maar voor weinig mensen weggelegd. We krijgen vandaag een set zonder concessies voorgeschoteld. Hits als First Taste en de cover I Will Follow ontbreken, maar dat maakt niet uit: er zit een lijn in de songs die van climax naar climax werkt. De kracht van de band? Het zelf onnoemelijk veel plezier hebben in wat je doet en dat uitstralen. Zo is de glimlach van het hoofd van bassist Monsieur Paul niet af te slaan en is drummer Mario Goossens de ideale gangmaker. Als hij een drumsolo eruit poept en de andere twee hem met schijnwerpers even letterlijk in de spotlights zetten, zie je dat dit nog steeds gewoon vrienden zijn die een lekker potje muziek maken. En als All This Dancin’ Around wordt ingezet, zijn we als publiek even allemaal lid van deze vriendengroep. (PG)

In het verleden zagen we Janelle Monáe Robinson al vaker vlammen. Energieke shows met veel theatraal en bovendien muzikaal het beste wat r&b dit decennium te bieden heeft. Na het vorig jaar verschijnen van haar tweede album The Electric Lady is haar liveshow nog indrukwekkender geworden. Nadat ze het podium op is gereden, barst een zwaar funkgeweld los. Meer dan voorheen is het een ouderwetse soulshow, wat bevestigd wordt met een cover van James Browns I Got You (I Feel Good). Het is Brown in wiens voetsporen Robinson treedt, en net als bij The Godfather Of Soul is er de begeleiding van een uitstekende band. Gitarist Kalindo steelt met zijn heerlijke solo’s de show. De beste funkact van het moment. (SB)

Zaterdag

Het blijkt na een tamelijk zware eerste nacht in Biddinghuizen een gouden combinatie: eerst een witte kadet met koude knakworsten, daarna naar First Aid Kit. Het middaguur is nog niet bereikt, maar de tent staat vol voor de Zweedse folkies, die ook gretig uit het steeds minder als typisch Amerikaans te betitelen Americana-genre putten. De stemmen van de zusjes Klara en Johanna Söderberg, beiden kinderen van de jaren negentig en toch al enige jaren vrij succesvol, golven prettig in de brakke kop. De bescheiden countryfeel die ook op het nieuwe album Stay Gold aanwezig is en tijdens het fijne stukje lapsteel in Master Pretender zelfs centraal staat, voelt beter dan een caffè lungo. (SB)

Eenmaal goed wakker is het tijd voor ongebreideld orgelgegier van Birth Of Joy. De Utrechters zijn een van de voorbeelden van waarom je als rock & roll-liefhebber nog altijd wel iets te zoeken hebt in Biddinghuizen. Hun vette hardrock maakt indruk, al raakt de zang van Kevin Stunnenberg soms een beetje zoek tussen al het zware baswerk en zijn eigen prima gitaarsolo’s. Een grote stoorfactor is dat zeker niet. De lekker in het gehoor liggende jams zorgen er namelijk voor dat de lading mensen buiten de X-Ray, ondanks dat het podium vanaf daar vrijwel onzichtbaar is, blijft staan. (SB)

De Alpha is zaterdagavond eigenlijk te groot voor The Boxer Rebellion. ​Hoewel men er niet met de benen buiten hangt, lijkt het toegestroomde publiek de als altijd even ingetogen en zwoele indieklanken prima te kunnen waarderen. Met nieuwe gitarist Andrew Smith in de gelederen, die het in april opgestapte bandlid van het eerste uur Todd Howe vervangt, tonen de schuchtere heren zich allen verdienstelijk drummers, maar de set wordt nergens echt spannend. Vooral Diamonds zorgt voor herkenning in de tent, en laat menig festivalmeisje – compleet met plastic bloemenkrans – dromerig meezingen. (JH)

Nee, echt veel rock & roll is er de tweede dag van Lowlands niet op het programma te vinden. Gelukkig is er altijd nog Volbeat. Niet de meest originele band in het metalgenre, maar potverdorie, wat is het fijn om even te knallen. De Denen nemen vandaag geen gas terug: scheurende gitaren, drumpartijen die het meest weg hebben van een mitrailleursalvo en vuur, heel veel vuur. Het lijkt wel alsof de band gesponsord is door de Nederlandse Aardolie Maatschappij. Volbeat is natuurlijk is altijd te porren voor een goed feest. En dus ballen we onze vuist, schreeuwen we Sad Man’s Tongue mee en lopen de zweetdruppels binnen de kortste keren over ons voorhoofd. Met dank aan de pompende muziek. En de vlammenwerpers, natuurlijk. (PG)

Eerder dit jaar zag ik The National spelen op Primavera Sound in Barcelona. Aldaar speelden de Amerikanen in de open lucht op het grootste podium, en dat liep niet zoals je hoopte. Het voornaamste probleem was dat er veel te veel bas op zat. Op Lowlands blijkt dat de vijf keurige heren toch beter gedijen in een donkere tent met een dak boven het hoofd. Bovendien is het geluid uitstekend. Geen instrument overheerst, en dat is bij de gedetailleerde en melancholische indierock van The National toch best belangrijk. De drums klinken dof, de gitaren snijden en Matt Berninger loopt prettig nerveus over het podium: een band in vorm. De show brengt niet in extase of in hogere sferen, maar geeft wel een constant gevoel van voldoening. (SB)

Zondag

Oké, hij draagt een pet (achterstevoren) en een glimmende zonnebril, verder zijn sterallures bij Jonathan Wilson ver te zoeken. Het contrast kan bijna niet groter met Snoop Dogg AKA Snoop Lion, die vlak voor Wilson staat geprogrammeerd in de Alpha. Bij de zelfverklaarde reïncarnatie van Bob Marley draait het om hits en het opzwepen van publiek, terwijl bij Wilson vooral muzikaliteit hoog in het vaandel staat en catchyness allerminst een vereiste is. Pakkend zijn de liedjes van de befaamde studiomuzikant niet, maar de jams van de zanger-gitarist en zijn band zijn waanzinnig. Vooral de lang uitgesponnen Fleetwood Mac-cover Angel laat een diepe indruk achter in de India. (SB)

Tijd om te kijken bij het Zuid-Afrikaanse Die Antwoord. Misschien niet echt ons ding, maar deze rap-technogroep maakt al een paar jaar de tongen los met een bizarre, maar uitermate strakke show. De kracht van dit collectief? Het tot kunst verheffen van camp. Alles wat Die Antwoord doet, lijkt voort te komen uit het idee om het publiek zichzelf zo oncomfortabel te laten voelen: van de agressieve raps van Ninja, de heliumstem van Yo-Landi Vi$$er, de pompende beats, de intimiderende visuals op het videoscherm tot de kapsels en de in cellofaan gerolde danseressen. Maar hoe ongemakkelijk het ook is, het boeit enorm en de Alpha-tent staat dan ook binnen de kortste keren te dansen en te springen. En hoe goed je ook je best doet, je móet mee, daar zijn de songs te aanstekelijk voor. Enige nadeel: het de hele avond in je hoofd hebben van de song I Fink You Freaky. Zonder twijfel de meest fascinerende act van Lowlands dit jaar. (PG)

Even later staat Red Fang in de India-tent om het startschot te geven voor een avondje hardrock. Later staan immers nog Royal Blood en Queens Of The Stone Age op het programma. Met de uitermate goede plaat Whales & Leeches op zak zijn de stonerrockers op papier de ideale voortrekkers voor het komende spektakel, maar de band heeft net iets te veel rustpuntjes in de set. Telkens als we er net lekker in zitten, wordt er een tandje terug geschakeld. Maar goed, als er dan weer wordt gebeukt, gaat het dak er ook af. Het optreden haalt het echter niet bij dat van Royal Blood een uurtje later. We hadden al kennis gemaakt met de band door de singles Figure It Out en Little Monster, maar het concert vandaag doet ons enorm uitkijken naar het album dat volgende week uitkomt. Denk aan The Black Keys die een potje aan het jammen zijn met de heren van Queens Of The Stone Age: puntige bluesrock met fenomenale gitaarriffs. Als we na een goede drie kwartier de tent weer naar buiten lopen, weten we een ding zeker: 2014 gaat het jaar van deze band worden. (PG)

Als je in twintig jaar drie albums uitbrengt, waarvan de laatste al zes jaar oud is, dan moet je als band alle nummers wel tot in de puntjes beheersen. Dat is bij jaren negentig-icoon Portishead het geval, maar daar houdt het niet op. De Britse triphoppers bieden perfectie in de Grolsch, eentje die evenwel vooral niet verward moet worden met routinematigheid. De show staat juist bol van de spanning. Door de geconcentreerde uitvoering van de band, maar zeker ook de ijzingwekkende en in topvorm verkerende stem van Beth Gibbons. Begeleid met live-zwartwitbeelden van de zangeres brengt zij de zaal in trance. Strak, maar niet kil. Kundig gescratch, loodzware baslijnen en knap gitaarspel van Adrian Utley: alles klopt – zowel tijdens Roads van Dummy (1994) als in het angstaanjagende Machine Gun van Third (2008). (SB)

Als het tijd is voor de afsluitende band van het festival, Queens Of The Stone Age, denken we even terug aan het optreden van Josh Homme en de zijnen in 2010. Toen hadden de stonerrockers ook al die eer op het hoofdpodium. Hoewel het toen een concert van grote klasse was, hadden we een ietwat onbevredigend gevoel, omdat de Californiërs er wel abrupt mee stopten. Tja, een fuck you-mentaliteit kun je deze heren niet ontzeggen. Maar de band zit vanavond duidelijk beter in zijn vel. Wat heet: voor een act die al redelijk lang meeloopt, is het opvallend dat de groei er nog lang niet uit is. Homme zingt beter dan ooit tevoren en met nieuwe drummer John Theodore is, na Joey Castillo, wederom een beest in huis gehaald. Er wordt afgetrapt met Songs For The Deaf-openingstandem You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire en festival-anthem No One Knows, de ideale start voor wat een goede greatest hits-show gaat worden met een flinke scheut van de nieuwe plaat …Like Clockwork. Het is de ideale receptuur voor een kolkende Alpha-tent. Er wordt meegezongen met I Sat By The Ocean en Make It Wit Chu, maar het venijn zit ‘m in de staart: een werkelijk betoverende uitvoering van I Appear Missing en een ronkende versie van Songs For The Dead. En als de rookwolken na afloop opgetrokken zijn, weten we het zeker. Geen enkele band geeft zulke goede rock & roll-les als Queens Of The Stone: de juiste band op het juiste moment. (PG)

Gezien op 15, 16 en 17 augustus op Lowlands 2014
Foto’s: Willem Schalekamp