Morrissey in TivoliVredenburg

Hij mag dan een tikkeltje ouder zijn dan de gemiddelde huidige boybandleden, Morrissey heeft nog altijd security nodig om de gillende tienermeisjes van het podium af te slaan. Een van de meest iconische rockzangers van Engeland stond afgelopen dinsdagavond als een pasgeboren veulen op de planken van TivoliVredenburg. Lust For Life keek geboeid toe.

“I’ve never had a Mercury Prize. I’m not good enough”, verkondigt Steven Patrick Morrissey semi-teleurgesteld aan een volle, uitverkochte concertzaal in Utrecht. De joelende menigte is het duidelijk niet eens met deze constatering vanavond. Er wordt ongegeneerd gefistpumped, met bier gesmeten en luid meegezongen. En dat terwijl het merendeel van het publiek bestaat uit mannen met hippe, zwarte monturen op hun neus, een omgewaaide halve hanenkam op hun hoofd en van ongeveer dezelfde leeftijd zijn als hun grote voorbeeld op het podium zelf.

Voor iemand die vanaf de zijlijn moet toekijken naar de kankerstrijd die in zijn lichaam woedt en tevens verwikkeld is in een ruzie met zijn platenmaatschappij Harvest Records – bij de toegift komen zijn bandleden het podium op met knalrode ‘Fuck Harvest’-shirts – heeft de voormalig frontman van The Smiths de energie van een Duracel-konijn. Hij fladdert en zwiert met zijn armen op de maat van de muziek (briljant gespeeld door zijn jonge, kauwgom knauwende bandleden), slaat in een rode blouse als een echte matador met het microfoonsnoer op de vloer en schudt zoveel mogelijk handjes van zijn voorste fans – die daarbij hartstochtelijk de fotografen en security pletten. Het publiek smult ervan. Met name de oudere nummers en rasechte hits worden dankbaar geconserveerd, zoals Suedehead, Kiss Me A Lot en I’m Throwing My Arms Around Paris (“I was in Paris only yesterday. How interesting.”).

Vleesverbod
Dat is overigens het enige malse dat vanavond wordt gereserveerd in TivoliVredenburg. Morrissey wist al ruim voor de start van de show de headlines te halen middels een – goedgekeurd – vleesverbod voor iedereen in heel TivoliVredenburg. De excentrieke rocker staat al jaren bekend om zijn opvallende, veganistische praktijken – neem bijvoorbeeld de standaarduitvoering van Meat Is Murder (The Smiths), waarin de bezoekers gruwelijke videobeelden te zien krijgen van veemoord – maar met deze verwende actie gaat ie net iets te ver. Al boeit dat de bezoekers van vanavond niets. Morrissey is hun held en als hij geen vlees wil, dan willen zij dat ook niet. Wat dat betreft doet het betoverende effect van Morrissey me altijd een beetje denken aan de populaire jongetjes op de basisschool. Ook vanavond wordt opperbaas ‘Moz’ verafgood en wil iedereen net zo cool zijn als hij.

Met tien soloalbums op zak heeft Morrissey genoeg materiaal om de avond te vullen en het is opvallend knap hoe zuiver en getimed hij blijft van begin tot eind. Als tijdens de toegift de begintonen van het pianoriedeltje van Asleep (The Smiths) te horen zijn, gaat er een zucht van kippenvel door de zaal die zich vervolgens omzet tot razende, kolkende energie bij slotnummer Everyday Is Like Sunday. Hij is in topvorm en zijn fans verkeren in dolverliefde extase. Vraag maar aan de drie jonge meiden die bijna-succesvol het podium opklimmen en er net zo hard weer vanaf worden gegooid. Of het groepje onschuldige luisteraars voorin de zaal waar Morrissey zijn losgetrokken, zweetnatte shirt middenin gooit als een stuk vlees in een hongerige wolvenroedel.

Morrissey in TivoliVredenburg
Gezien op dinsdag 28 oktober
Foto’s: Sebastiaan Petiet