Op North Sea Jazz staat zoveel moois dat je soms een fantastisch optreden moet afkappen om een andere favoriet te kunnen zien. Als op de tweede dag namen als Hugh Laurie, Rufus Wainwright en George Benson elkaar overlappen in het programma, wordt het een drukke avond. Laten we het positief bekijken: een tekort aan talent was er in ieder geval niet.
Pat Metheny wordt in de Amazon aangekondigd als ‘één van de grootste gitaristen aller tijden’. Een aankondiging wordt dan wel eens overdreven, dit keer spreekt hij gewoon de waarheid: Metheny is een ware snaarmagiër. Eigenlijk kan hij het gerust alleen af, maar na solo het eerste nummer te hebben gespeeld, verschijnt zijn driekoppige Unity Band. Ook dat blijken artiesten van wereldformaat die net als hun voorman geen noot missen en solo’s van absoluut topniveau spelen. Met grote concentratie worden ook de nummers van de nieuwe plaat feilloos gespeeld. Zelfs in de chaos die zo nu en dan ontstaat zijn fouten van een grote schaarste. De band werkt zich probleemloos door een paar ingewikkelde en niet altijd prettig in het gehoor liggende jazz-stukken. En juist op het moment dat Metheny’s muziek vermoeiend zou kunnen worden, gebeurt er iets opvallends. Een gordijn schuift open en een klokkenspel komt tevoorschijn. Ook deze plotselinge wending in de show is geen probleem voor de Pat Metheny Unity Band.
Het is jammer dat Rodrigo y Gabriela de vijfkoppige band C.U.B.A. heeft meegenomen op tour. Dat is niet heel verrassend, want ook op de laatste plaat Area 52 werd al op deze manier gewerkt. Dat werkt ook live echter minder goed. Rodrigo y Gabriela is een fiets gebouwd voor twee die in de Nile wordt gebruikt als bierfiets. Niet verstandig. De flamenco van het duo verdrinkt bij vlagen in het pompeuze geluid van een overigens uitstekende band. De momenten dat Rodrigo en Gabriela soleren op hun gitaren, beiden op eigen typerende manier, zijn de hoogtepunten in de show. Op die momenten komen toevallige passanten ook even kijken, want gelijk is duidelijk dat hier twee magnifieke gitaristen staan. Die begeleidingsband met overheersende blazers is onnodig, al kan je het Mexicaanse duo niet kwalijk nemen dat ze eens iets nieuws proberen. Rodrigo en Gabriela hebben in ieder geval zichtbaar plezier in de samenwerking.
Wie moe is van al het drukke gitaargeweld kan even ontspannen bij Taj Mahal. De oude bluesheld is de rust zelve op het podium. Midden in zijn optreden neemt hij uitgebreid de tijd om zijn gitaar te stemmen, maar de ervaren rot ligt er niet wakker van. Dat betekent overigens niet dat hij zich niet volledig geeft in de Congo, integendeel. Vanonder zijn vilten hoed zingt hij met soul, schreeuwt hij het uit en grapt hij met een knijpstemmetje. Hij mag in mei dan zeventig zijn geworden, zijn krachtige stem doet het nog als in de late jaren zestig. De doffe klappen van drummer Kester Smith en het grommende geluid van bassist Bill Rich dragen bij aan het warme, zwoele geluid van het Taj Mahal Trio. Henry St. Clair Fredericks, zoals Taj Mahal echt heet, voelt zich op zijn gemak. Zo erg dat hij besluit op banjo een nummer te spelen voor vrouwen met ‘big booties’. Muziek om de kont bij te schudden. Jammer voor de New Yorker dat het grootste deel van de zaal plaats had genomen op een stoel.
Een stuk minder rauw is het in de Maas bij de 27-jarige Esperanza Spalding en haar bigband Radio Music Society. De bassende zangeres heeft een loepzuivere stem, net als haar achtergrondzanger Chris Turner. Op haar laatste plaat bewoog de weegschaal die Spalding heet zich iets meer van jazz naar pop. Het eigenwijze geluid van het album Esperanza uit 2008 vervaagde daarmee. Ook live is het allemaal iets meer standaard, ook al worden de nummers zeer overtuigend gebracht. Wel blijft de Amerikaanse een genot om naar te kijken. Haar voorkomen is van eenzelfde zuivere schoonheid als haar stem en ze doet met haar afro-kapsel en hippe kledingstijl denken aan jaren zeventig funkzangeres Betty Davis. Muzikaal gezien heeft het daar heel weinig mee te maken, want de rauwheid van Davis heeft Spalding niet.
Dan weer terug naar de Maas en hopen dat Rufus Wainwright met zijn band de teleurstelling kan wegspoelen. Dat kan hij. Het optreden begint in donkerte, met slechts enkele kaarsjes op het podium. Alleen de krachtige tenorstem van Wainwright is te horen in openingsnummer Candles, als plots het licht aangaat en zijn band begint te spelen. Een topband die een aantal grote talenten herbergt. Zo zingt achtergrondzangeres Krystle Warren op indrukwekkende wijze een nummer van Kate McGarrigle, de moeder van Wainwright. Rufus eert ook zijn vader en zingt met twee andere talentvolle bandleden Charysse Blackman en Teddy Thompson een nummer van zijn vader Loudon Wainwright III. ‘Let’s turn this festival into a folk festival’, zegt Wainwright voorafgaand aan dat nummer.
Ook de Amerikaan zelf is goed bij stem, maar maakt weleens een foutje. Zo slaat hij een verkeerd akkoord aan in April Fools en raakt hij in een ander nummer de tekst kwijt. Het publiek vergeeft het de charmante zanger graag. Van zijn nieuwe plaat maakt niet alles een diepe indruk in Ahoy, maar met name de nieuwe single Jericho ontpopt zich tot een van de hoogtepunten van een intense show.
Om van de Maas naar de Nile te komen moet je een klein stukje door de stromende regen, maar dat is het waard. Levende legende George Benson staat daar namelijk op het podium. Zijn stem heeft enigszins aan kracht ingeboet, maar hij is dan ook al 69. Dat valt aan zijn gitaarspel nog allerminst te merken; de vingers zijn nog los en hij soleert er nog lustig op los. Het publiek danst en komt los zoals op deze tweede dag eigenlijk nog zelden is gebeurd. Oude tijden herleven, zeker tegen het einde van het optreden. Eerst doet hij de zaal in gekte uitbarsten met Give Me The Night, om vervolgens het spetterende optreden af te sluiten met een lange versie van On Broadway.
Foto’s: Carolien Sikkenk – Photoline
Bekijk alle foto’s van North Sea Jazz op onze Facebook-pagina
0 Reacties