Het affiche van Rock Werchter is elk jaar weer een walhalla aan grote namen voor de pop- en rockliefhebber. Dit jaar ging dat gepaard met heerlijk weer (temperaturen boven de dertig graden) en liep de Belgische overwinning op Brazilië als rode draad door het weekend. Hier het verslag van de eerste dag van dit Vlaamse feestje, dat begon met rock in vele vormen en maten.
Het meeste daarvan staat op het hoofdpodium en in The Barn, één van de twee grote festivaltenten. Hoewel, feitelijk zijn deze tenten meer mobiele concertzalen waarbij geldt: vol = vol. En vol is het regelmatig, waardoor je nauwkeurige afwegingen moet maken als je alles van je wensenlijstje wilt strepen.
Hoog op dat lijstje staat Steven Wilson, waarbij het geen probleem blijkt om een plek te vinden. Onverklaarbaar en volkomen onterecht loopt de tent halfleeg gedurende deze bewonderenswaardige set – eentje die juist vanaf het eerste moment weet te pakken. Wilsons meest recente album als soloartiest, To The Bone (2017), krijgt een hoofdrol toebedeeld, waarbij nummers kundig worden bijgestaan door afwisselend dystopische nachtmerries en LSD-tripjes op het grote scherm. “Most of my music is very negative, very miserable,” spreekt een glimlachende Wilson. Behalve het nummer Permanating, een fijne afwisseling tussen het zware instrumentale geweld. In slechts negen nummers klinkt een bijzondere mix van progrock, metal en soms wat (elektro-)pop, waarbij ook Porcupine Tree’s Sleep Together niet ontbreekt. Juist dit rauwe randje weet te ontroeren: de klassieke gitaarsolo’s en dreigende synths in star contrast met Wilsons heldere zang.
Waar het wel druk is, maar wat des te meer tegenvalt, is Black Rebel Motorcycle Club. Hoewel in de eerste tien minuten al een crowdsurfer de barrière over getild kan worden (tegen het reglement in), zakt het toch wat in en weten de heren niet boven zichzelf uit te stijgen. Dat hun muziek al twintig jaar overduidelijk geïnspireerd is op ruige rock & roll geeft geen vrijbrief om hier niet innovatief mee om te gaan. Ook met de pas uitgekomen plaat Wrong Creatures (2018) is Black Rebel Motorcycle Club er niet in geslaagd voldoende afwisselend materiaal af te leveren om hier op Werchter een spannende set neer te zetten. Soms lekker hard, soms wat groovy, maar bovenal: statisch en een tikje eentonig. Wel indrukwekkend zijn grungeveteranen Alice In Chains. De heren putten succesvol uit de oude doos: Would?, Them Bones en Rooster weten de hoofden flink op en neer te laten bewegen. William DuVall doet hierin niet onder voor het stemgeluid van Layne Staley. Alice In Chains in 2018 mag dan vooral teren op oud werk, de band doet dit boordevol passie en hierdoor met succes.
Alice In Chains
Het jongere publiek heeft zich gevestigd in The Barn voor James Bay. Om de vele bordjes met ‘James Bae’ (en variaties hierop) te verklaren, is niet veel speurwerk nodig. De jongeman blijkt uiterst charmant, al flirtend met zijn publiek, en hij zingt lieve liedjes. Zo ook een aandoenlijke ode aan Presley’s Can’t Help Falling In Love. Gelukkig is de Britse twintiger ook vocaal én muzikaal erg sterk. Jammer is wel dat deze degelijkheid soms doorslaat richting het oninteressante. Toch maken hit Hold Back The River – én Bays charmes – het verdere uitblijven van memorabele momenten meer dan goed.
Deze eerste Werchterdag telt feitelijk niet één, maar twee headliners op de Main Stage: voor Gorillaz komt Queens Of The Stone Age de weide platspelen. En precies dat doen de mannen! Josh Homme mag er, zeker in het begin, vocaal nog wel eens naast zitten. Dat kunnen we hem nog wel vergeven, maar het geouwehoer tussendoor niet. Iemand in een Spidermanpak het podium op laten tillen vanaf halverwege het veld, om die persoon dan na een enkele minuut weer te vragen het veld te ruimen… hou ’t lekker bij spelen. Want met het spelen zit het meer dan goed: retestrakke instrumentatie, waarbij vooral de drumsalvo’s van Jon Theodore ontzag wekken. Zo groovy en ruig tegelijk dat men niet weet of er nou gedanst of gemosht moet worden. Aantekening voor de volgende keer: minder lullen, meer spelen.
Queens Of The Stone Age
Hoe goed je ook speelt, het is lastig je te moeten meten met een band als Gorillaz. Het liefdeskindje van striptekenaar Jamie Hewlett en Blur-zanger Damon Albarn bestaat alweer twintig jaar en enkele weken terug verscheen zesde studioalbum The Now Now. Deze nieuwe plaat vertaalt zich naar een nieuwe sfeer op het podium: zelfs de visuals focussen minder op de virtuele ‘band’ Gorillaz en geven de echte muzikanten meer ruimte hun kunsten te tonen. De zeer diverse groep maakt gretig gebruik van de spotlight. Albarn heeft ditmaal ook de hulp ingeroepen van onder andere rap-act De La Soul, die met bulderend gelach Feel Good Inc. inluidt. Het is echter Albarn zelf, in een felgeel shirt, die de show steelt. Opvallend zijn z’n goede humeur en openheid vanavond. Hij toont zich voetbalfan wanneer hij de tekst van Kids With Guns vervangt door de naam van de Belgische nummer 10 tijdens dit WK: Eden Hazard. Een goede voorbode van wat komen gaat! Gelukkig voor de muziekfans ontbreken naast de nieuwe tracks ook de favorieten van Demon Days en Plastic Beach niet. Gorillaz mag dan ietwat los zijn gekomen van zijn fictieve karakters, het is een excentriek muzikaal spektakel op eigen kracht.
Rock Werchter – dag 1
Gezien op donderdag 5 juli 2018
Foto’s: Robin Looy
Meer over
0 Reacties