“Het is een tijdje geleden dat we in hier gespeeld hebben, toch?”, vraagt Chris Cornell zich na een paar songs hardop af. Rumoer in het publiek. Begrijpelijk, want jaar een terug stond hij met Soundgarden nog op Pinkpop. Zo’n eeuwigheid geleden is dat toch ook weer niet. De zanger lijkt de verwarring in de zaal op te merken. “Ik weet het ook allemaal niet meer”, lacht hij, een tikje schaapachtig. “Ik ben het allemaal vergeten.”
De laatste keer dat ik Soundgarden zag, was in oktober 1996. Het is een show die Chris Cornell ongetwijfeld uit zijn geheugen gebannen zal hebben. Er staat mij eigenlijk alleen van bij dat de band uitgeblust oogde. En dat bassist Ben Shepherd nauwelijks meespeelde, maar tientallen keren zijn basversterker met welgemikte karatetrappen tegen de grond werkte. Een arme roadie had die avond de ondankbare taak om de spullen telkens weer keurig recht te zetten. Het einde van de band, nog geen jaar later, kwam dan ook niet als een verrassing.
King Animal
Na de talloze zinspelingen in interviews was de reünie van Soundgarden ook geen donderslag bij heldere hemel. In 2010 werd weer begonnen met optreden. Twee jaar later volgde het verdienstelijke comeback album King Animal en datzelfde jaar stond de groep nog, weliswaar ietwat op de automatische piloot, op Pinkpop. De band laat nu de festivals even voor wat ze zijn en is bezig met de huidige King Animal-wereldtournee. De Heineken Music Hall is uitverkocht, wat bewijst dat de populariteit van de groep nog altijd aanzienlijk is. De zaal stroomt vooral vol met publiek dat de eerste jeugd van Soundgarden nog bewust heeft meegemaakt.
Het optreden komt wat moeizaam op gang. Het geluid is hard. De band speelt strak. Het grootste struikelblok blijkt Chris Cornell zelf, ooit het wapen van de band. Zijn ooit zo machtige stem klinkt geforceerd. Ook al heeft de zaalmixer zijn vocalen zacht in de mix gezet, is het toch duidelijk te horen dat de zanger in Jesus Chris Pose – het tweede nummer – wanhopig grijpt naar de hoge tonen maar telkens mistast. Opvolger Spoonman, ook al zo’n klassieke song, is om diezelfde reden ook een worsteling. De schorre keelklanken doen pijn aan m’n oren en snijden door m’n ziel.
Klein wonder
Terwijl ik mij zoetjesaan mentaal voorbereid op een deceptie, geschiedt toch een klein wonder. Klaarblijkelijk hebben de doorrookte stembanden van Chris Cornell tijd nodig om op te warmen, want tijdens het nieuwe nummer By Crooked Steps begint het eindelijk ergens op te lijken, al scheelt het ongetwijfeld dat dit nummer geschreven is met in gedachten zijn nieuwe, ietwat beperkte bereik. Zo ontstaat er toch iets moois in de Heineken Music Hall, en dat is mede te danken aan de setlist. Terwijl bij eerdere shows van deze tour soms wel acht songs van het nieuwe album gespeeld wrrden, zijn dat er vanavond maar drie. De band speelt tot groot plezier van de aanwezigen vooral nummers van de legendarische albums Badmotorfinger (1991) en Superunknown (1994). Het publiek wordt getrakteerd op bevlogen uitvoeringen van Fell On Black Days, My Wave, Like Suicide, Rusty Cage en Slaves & Bulldozers. Het optreden is een trip naar vervlogen tijden, verzorgd door een gedisciplineerd spelende band. En de versterkers hebben deze avond niets te vrezen.
Gezien op 11 september 2013 in de Heineken Music Hall, Amsterdam
Foto’s: Megin Zondervan
0 Reacties