‘No matter what I do I’ll never lose my old friend the blues’, zong Steve Earle bijna dertig jaar geleden op zijn debuutalbum Guitar Town. Helemaal niet raar dus dat de Americanazanger begin 2015 met een bluesplaat aan kwam zetten. “Hell, everybody’s sick of all my fucking happy songs anyway”, verklaarde hij met gezonde zelfspot in de liner notes bij Terraplane. Bijna alle nummers daarvan klonken gisteravond in de Amsterdamse Melkweg.
Nee, op opbeurende muziek kon je Steve Earle na zijn eerste paar platen niet zo heel vaak betrappen. Begrijpelijk ook, want de inmiddels 60-jarige Texaan heeft nogal wat meegemaakt in de afgelopen decennia. Door een zware verslaving gleed hij begin jaren negentig richting de afgrond en de singer-songwriter moest zelfs wat tijd in de gevangenis doorbrengen nadat hij gearresteerd werd voor drugs- en wapenbezit. De rol van ex-drugsverslaafde Walon in de tv-serie The Wire was Earle dan ook op het lijf geschreven. Gelukkig belandde de meervoudige Grammy-winnaar weer op het juiste pad, al kwam onlangs zijn zevende(!) huwelijk ten einde – wat hem bewoog om de nummers op Terraplane te schrijven.
Net als bij zijn vorige shows in Nederland twee jaar geleden, toen ter promotie van het album The Low Highway, komt de hoofdact al vroeg op de avond het podium op om persoonlijk het voorprogramma te introduceren. Het duo The Mastersons bestaat namelijk uit Earle’s bandleden Eleanor Whitmore (viool/zang) en gitarist Chris Masterson – in het dagelijks leven ook een koppel. Het songmateriaal van de roodharige zangeres en haar man houdt de aandacht net wat beter vast dan in 2013 en ook hun podiumpresentatie is iets spannender, met zelfs wat publieksparticipatie aan het einde van deze opwarmset.
Grijze baard en gromstem
Na een korte pauze sluit het duo zich weer aan bij Earle, die met zijn lange grijze baard en gromstem inderdaad de indruk wekt van iemand die een turbulent leven achter de rug heeft. De brede zanger jaagt er met afwisselend een harmonica en een gitaar in zijn handen enkele songs van zijn recente Terraplane doorheen, waaronder de catchy getitelde stamper Baby Baby Baby (Baby), You’re The Best Lover That I Ever Had en Baby’s Just As Mean As Me, net als op de plaat een aandoenlijk duet met Whitmore.
Meer dan tijdens de show die hij twee jaar geleden in de Effenaar gaf, is het spelplezier van Earle en zijn begeleidingsband The Dukes hoorbaar. De baardman zelf maakt optimaal gebruik van zijn beperkte stemgeluid, terwijl Masterson imponeert op gitaar – vooral tijdens een opmerkelijke cover van Hey Joe, die trouw blijft aan de Hendrix-interpretatie. En helemaal aan het einde van de avond neemt het vijftal muzikanten nog een andere rockklassieker, Wild Thing, onder handen, waarna de zaal achterblijft met de oorverdovende feedback van Earle’s gitaar.
‘Welcome to my nightmare’
De recentere songs blijven in de volle The Max-zaal van de Melkweg meer dan prima overeind tussen het fraaiste werk van vroeger, waaronder Guitar Town, het hierboven al geciteerde My Old Friend The Blues, Copperhead Road en de hartbrekende ballad Goodbye. Het laatstgenoemde nummer, zo mooi gecoverd door Emmylou Harris op haar Wrecking Ball-album, is volgens de zanger en acteur ‘the first song I ever wrote sober’. Hij herinnert zijn publiek en vooral zichzelf verderop nogmaals aan zijn drugsverleden door het eveneens twee decennia oude South Nashville Blues (het bewijs dat niemand vreemd hoeft op te kijken van Earle’s overstap naar de blues) op te volgen met CCKMP, oftewel Cocaine Cannot Kill My Pain. ‘Welcome to my nightmare’, aldus Earle.
In het verleden bewees hij al overtuigend country, folk, bluegrass, rock, grunge, rockabilly en zelfs reggae te omarmen, en ook in de blues weet de Townes Van Zandt-protegé zich meer dan prima staande te houden. Geen verrassing, want zoals bij veel andere songwriters het geval is, schrijft ook Earle veel van zijn beste nummers in moeilijke tijden. En hoewel je dat persoonlijke leed niemand toewenst, is het puur vanuit muzikaal oogpunt te hopen dat hij inderdaad nooit de band verbreekt met zijn oude vriend, de blues.
Steve Earle & The Dukes in de Melkweg, Amsterdam
Gezien op donderdag 29 oktober 2015
Foto’s: Bernard Bodt
0 Reacties