Begin februari trad Sting met een vrij obscure setlist op in de Heineken Music Hall. Nog geen vijf maanden later komt de zeer geliefde popicoon wederom voor een concert naar ons land. Ditmaal voor een flink grotere show in de Ziggo Dome. De prijs van het concertkaartje ging fors omlaag en de setlist zou meer hits bevatten. Gevolg: de zaal is strak uitverkocht. Maar Sting koos ook in het kersverse ‘Las Vegas aan de Amstel’ voor een erg basic aanpak en heer Sumner oogde zelfs een tikkeltje nonchalant. Was deze show soms een verplicht nummertje of konden de hits nog voor vuur zorgen?
“Ik heb iets vreselijks doms gedaan”, zegt een ietwat paniekerige vrouw tegen de kassière van het Ziggo Dome. “Ik heb per ongeluk de kaartjes voor George Michael meegenomen.” Als dat maar snel goed gekomen is, want Sting opent zijn concert met drie publieksfavorieten, een opener die je als fan niet mag missen. Het drietal If I Ever Lose My Faith In You, het immer vrolijke Every Little Thing She Does Is Magic en het enthousiast ontvangen Englishman In New York schept hoge verwachtingen voor de rest van het optreden. Oké, tijdens de opener gaat Sting met een paar onzuiverheden even de mist in, maar bij elke song wordt zijn stem beter. Vanaf het nummer I Hung My Head zijn de vocalen van Gordon Sumner weer van vertrouwde en uitzonderlijke kwaliteit.
Violist
Het charisma is er nog steeds en als hij zijn basgitaar om zijn schouder heeft gehangen, staat er een ware rasmuzikant op het podium. Sting oogt relaxed, misschien wel iets te ontspannen, waardoor hij wat nonchalant overkomt. Is zelfs een imposante en imponerende locatie als Ziggo Dome gewoon de zoveelste megahal voor een verplicht nummertje? Dat gaat wellicht te ver, al laat Sting nauwelijks iets van enthousiasme over de venue en de massale opkomst blijken. Ondanks het veelbelovende begin met drie mooie hits zal het Police-nummer Driven To Tears een van de schaarse uitschieters zijn. Violist Peter Tickell heeft volop jeugdige bravoure en speelt een waanzinnige solo die het publiek zich gezien het luide gejuich goed laat smaken. Het roept heel even herinneringen op aan het vioolspel van één van de beste live bands ter wereld: Dave Matthews Band.
Stings uitzicht
Dan gaat Sting heel even op de praatstoel zitten. Hij vertelt over hoe het fraaie uitzicht vanaf zijn nederige optrekje hem ooit inspiratie gaf. Zijn droom was om een klein huisje op het Engelse platteland te bezitten, maar dat kwam er niet van. Het werd een prachtig kasteel. Koning Sting keek uit over de velden. Het publiek voelt hem al aankomen, maar het blijft fraai: Fields Of Gold. Een liedje dat vaak gecoverd is, maar eigenlijk kon alleen Eva Cassidy het net zo mooi overbrengen als Sting zelf. Het outro van het liedje gaat over in het intro van Message In A Bottle. Even is daar een vonk tussen wat er op het sober opgezette podium gebeurt en de mensenmassa daar voor. De handen gaan massaal op elkaar en er wordt hard meegezongen.
Keurig luisterpubliek
Aan goede liedjes en mooie ballads is vanavond ook absoluut geen gebrek. Maar wel aan echte bezieling. De band speelt verschillende genres en schakelt knap over op verschillende snelheden. De overbekende hits zijn in een nieuw jasje gestoken en dat lijkt het publiek niet te deren. Zo staan de bezoekers van de Ziggo Dome deze avond zowaar te swingen op het oorspronkelijk veel tragere Every Breath You Take. De uitvoeringen van The Hounds Of Winter en het liedje The End Of The Game, dat over een vos gaat, zijn ook fraai gedaan. Maar bij Roxanne en Next To You is er wat meer actie in de zaal te bespeuren. Het keurige publiek van voornamelijk veertigers leek vooral gekomen te zijn om relaxed te luisteren en zo nu en dan even te dansen op de Police-hits. Sting daarentegen leek vooral zin te hebben om even lekker te spelen maar geen show met veel poespas neer te zetten.
Weinig show
Speelde hij in de Heineken Music Hall nog 22 songs, nu waren dat er negentien. De meezingers speelde hij overduidelijk voor de fans en niet voor zichzelf. Dat is ook wel begrijpelijk. Sting heeft al die jaren niet stil gezeten en gaat de mogelijkheid om nieuwe dingen aan zijn sound toe te voegen nooit uit de weg. Hij is te creatief om te blijven hangen in de oude arrangementen. Met zijn uitstekende begeleidingsband kan hij meerdere stijlen aan, maar ondanks de variatie in muziekgenres blijft het grote geheel allemaal te veel hangen in het degelijke. Er had vanavond meer in gezeten en deze uitverkochte grote zaal had best wat meer show verdiend.
Fragile
Met het allerlaatste nummer dat de derde toegift vormt, zorgt Sting net als in het zo veelbelovende begin voor kippenvel. Het kalmerende en wonderschone Fragile, dat vaak op begrafenissen wordt afgespeeld, heeft ongetwijfeld voor iedere Sting-fan een bijzondere betekenis. Het is een mooi slotakkoord van een optreden met helaas weinig echte hoogtepunten. Het lijkt er tijdens Fragile wel even op dat Sting zodra hij een akoestische gitaar bespeelt een stuk geconcentreerder en minder gehaast is. Deze muzikant blijft een held, maar gaf vanavond een concert dat niet lang zal blijven hangen. Met zo’n basic aanpak is het misschien verstandiger om optredens te geven in zalen als Vredenburg Leidsche Rijn of de Rabozaal van de Melkweg, die Stings collega’s Joe Jackson en Elvis Costello al aandoen.
Gezien op 3 juli 2012 in Ziggo Dome, Amsterdam
Foto’s door Cristel Brouwer
Meer over
0 Reacties