Het beste programma ooit? Er werd de afgelopen maanden bewonderend gesproken over de line-up van Pinkpop 2014. Met The Rolling Stones, Metallica en Arctic Monkeys werden headliners in huis gehaald voor drie generaties muziekliefhebbers en ook de rest van het programma was imponerend. Maar op het festival zelf moet het dan natuurlijk wel even gebeuren. Lust For Life trok richting Landgraaf, zag de gevestigde namen imponeren en vrij weinig acts door de mand vallen.
Zaterdag
Ed Kowalczyk Performs Throwing Copper With Noordpool Orchestra
De Ed Kowalczyk van nu is niet meer de Ed Kowalczyk van – pak ‘m beet – twintig jaar geleden. De ex-frontman van Live vond zichzelf rond de millenniumwisseling terug na een tijdje gebivakkeerd te hebben in de woestijn en werd, euh, een blije vent. Na ruzie met zijn voormalig bandleden doet hij het tegenwoordig solo. Vandaag brengt hij in verband met het twintigjarig jubileum van de succesplaat Throwing Copper dat album integraal, samen met het Noordpool Orkest. Laat duidelijk zijn: qua zangcapaciteiten en publiek opzwepen kan Kowalczyk het nog zeker. Het veld voor het hoofdpodium staat dan ook zo goed als vol. Maar er wringt wel wat. De zanger/gitarist lijkt niks meer te voelen bij de muziek van toen. De woede is weg, het scherpe randje dat die plaat zo interessant maakte. We hoopten een glimp op te vangen van de oude Ed, maar het werd een flard van een glimp. Enkel bij The Stage en White, Discussion zien we heel even een donkere blik in de ogen. Verder lijkt Kowalczyk het allemaal vooral heel gezellig te vinden. Het resulteert in een rare bedoening waarbij de muzikant zichzelf lijkt te coveren. En het Noordpool Orkest? Dat waait een beetje weg door het gebrekkige geluid. (PG)
Thé Lau / The Scene
Het meest beladen optreden dit weekend is dat van The Scene. Zanger Thé Lau heeft niet lang meer te leven en neemt afscheid van zijn publiek met vier concerten, waar deze op Pinkpop er één van is. Het wordt een emotioneel gebeuren, waarbij het massaal toegestroomde publiek er vooral lijkt te zijn om de zanger en zijn band een daverende laatste eer te bewijzen. De applaussalvo’s tussen de nummers door blijven maar doorgaan en uitbundig wordt er gesprongen en meegezongen. The Scene heeft vandaag in de vorm van Jacqueline Govaert, Paskal Jakobsen van Bløf en dEUS’ Tom Barman een aantal muzikale vrienden meegenomen die Lau op de gevoeligste momenten bijstaan. Het momentje dat Govaert en de zanger tijdens Onderaan De Dijk hebben is indrukwekkend. Als na Open het publiek maar door blijft gaan met klappen en juichen, krijgt Lau het even te zwaar. Hij neemt een slok van zijn bier en proost met het publiek. Een prachtig moment, met een helaas wel erg dubbele verwijzing naar het laatste nummer van de set dat erna wordt gespeeld: Iedereen Is Van De Wereld. (PG)
Joe Bonamassa
De vingers van Joe Bonamassa lijden niet onder de bedrukkende Limburgse warmte. Rap als altijd gaan ze over de snaren van een van zijn vele gitaren. Ondanks dat de Amerikaan bijzonder weinig interesse toont in interactie met het publiek (de rode wijntjes die hij voor de show achterover tikt ten spijt), kan gesteld worden dat hij op de voorgrond het beste uit de verf komt. Met Beth Hart staat hij zowel op plaat als live in haar schaduw, waarbij liefhebbers van heviger gitaargebrul en -gegil minder aan hun trekken komen. Het solorecept werkt waarschijnlijk stukken beter op een festival, want ook voor Bonamassa-leken is het een genot om te luisteren naar een gitaarvirtuoos en zijn spierballenrockende band. (SB)
John Mayer
John Mayer laat op het hoofdpodium horen meer in huis te hebben dan enkel het stelen van meisjesharten. Zijn vocalen klinken glashelder en de semi-gelikte gitaarsolo’s zijn om van te smullen. Mark Knopfler zou er zijn hand niet voor omdraaien. De Stones blijkbaar wel, want ondanks tamelijk hardnekkige geruchten deelt Mayer enkele uren later niet het podium met de dubbel zo oude rockers. Maar die hadden dan ook gewoon Mick Taylor bij zich. Goed beschouwd kan het contrast tussen beide shows ook bijna niet groter. De headliner rammelt en ronkt, waar de Amerikaan met een warme sound en zeer strakke band vooral voor een uiterst ontspannen tijd in de zon zorgt. Het devies was dan ook slow dancing in a burning sun. (SB)
The Rolling Stones
Lees hier ons uitgebreide verslag van The Rolling Stones op Pinkpop.
Zondag
Paolo Nutini
Paolo Nutini was altijd die jongen van de onschuldige zomerhits Jenny Don’t Be Hasty en New Shoes. Het imago van lichtvoetig popzangertje schudt hij opzichtig van zich af op de 3FM-stage, zoals hij dat eigenlijk al deed met zijn nieuwe album Caustic Love. De Schot met Italiaanse roots (zijn vader komt uit Toscane) klinkt iets rauwer dan voorheen en, excuseer mijn Frans, zijn stem valt enige Otisheid niet te ontzeggen. Zijn bekendste nummers zingt hij wel, maar stopt hij demonstratief weg in een soort medley met een totaal andere melodie. Met zijn stevig, bassig en strak spelende band toont hij aan dat een schoenmaker niet bij zijn leest hoeft te blijven. (SB)
Editors
Editors bewandelt juist de omgekeerde weg. Na de eerste twee albums volgden twee naar mijn bescheiden mening minder sterke platen. Het zijn dan ook ‘oude’ nummers als Munich en An End Has A Start die op het hoofdpodium het beste aanslaan. Helaas voor de Britten is het geluid echter matig. Je gunt ze beter, want de heren zien er fris uit en frontman Tom Smith zingt zijn nummers met passie. Dat laatste en de herkenbaarheid van enkele nummers houdt het publiek bij elkaar, maar Editors moet oppassen dat het zich niet definitief ontpopt tot slaapverwekkende band. (SB)
Robert Plant & The Sensational Space Shifters
De vraag wie dit weekend het meest relaxt op het podium staat is makkelijk te beantwoorden: die eer gaat met verve naar Robert Plant. We snappen het wel: zeurt iedereen aan je hoofd wanneer nou eens die verfoeide Led Zeppelin-reünie komt, kun je eindelijk laten zien waarom je daar helemaal niet op zit te wachten. Plant is namelijk allang een paar stappen verder, horen we tijdens het concert met zijn band The Sensational Space Shifters. Natuurlijk wordt er teruggegrepen naar het roemruchte verleden van de zanger, maar wel op zijn manier. Want waar openingsnummer Babe, I’m Gonna Leave You op prachtige wijze, maar nog redelijk conventioneel wordt uitgevoerd, geldt dat niet voor een Zeppelin-kraker als Black Dog. Dat krijgt een Afrikaans-achtige draai. De muziek van Robert Plant & The Sensational Space Shifters kent wel meer wereldmuziek-invloeden en zelfs ambient en psychedelica. Hoofdrollen zijn weggelegd voor gitarist Skin Tyson en Juldeh Camara die met zijn riti (een Afrikaans snaarinstrument) meerdere keren de show steelt. Maar de main man is toch wel Plant, die goed bij stem is, grappen maakt op het podium en het publiek om zijn vinger windt. Dat blijkt wel als Whole Lotta Love, het laatste nummer van de set, wordt ingezet en de bezoekers tot ver in de weide laat meezingen en springen. (PG)
Arctic Monkeys
Sinds het door Josh Homme geproduceerde Humbug (2009) mat Arctic Monkeys zich steeds meer een haast klassiek rock & roll-imago aan. Met de zwaardere sound verschenen de leren jacks, zonnebrillen en vetkuiven. Zanger Alex Turner, voorheen toch een wat schuchter mannetje, werd een echte frontman. Hij toont op Pinkpop de bravoure die hij enkele jaren geleden nog niet bezat. Hij en zijn band klinken strak, ondanks dat ogenschijnlijk het inhaleren van een plant aan de orde is geweest. Toch is het vooral dichtbij het podium een feestje, verder achterin het veld kan de jongste headliner van deze editie niet overal de aandacht erbij houden en schept het publiek vooral plezier uit het dansen om een uiterst illegaal vuurtje (met lekkere soundtrack, dat natuurlijk wel). Maar juist als de show dreigt in te kakken, wordt het nog altijd fris klinkende I Bet You Look Good On The Dancefloor ingezet. Dat schudt de boel weer wakker. De mix tussen oud en nieuw werk (in het AM-nummer Arabella wel erg letterlijk met een stukje uit Black Sabbaths War Pigs) pakt goed uit, maar de Monkeys zijn als festival-afsluiter nog geen zekerheidje. (SB)
Maandag
Mastodon
De Pinkpop-maandag is dit jaar voor de liefhebber van heavy music. ’s Avonds sluit Metallica af, maar de opening op het hoofdpodium is ook hard: Mastodon. Eigenlijk een raar moment voor de band, die het moet hebben van zijn strakke riffs en uitgesponnen progressieve stukken. De band laat zien vandaag in topvorm te zijn en speelt een ijzersterke set. Geen publiekslievelingen als Dry Bone Valley, Curl Of The Burl of Colony Of Birchmen, maar wel een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre. Het is jammer dat het geluid niet echt meewerkt. Het klinkt rommelig en verwaait nog wel eens. De heren trekken zich er weinig van aan. Bij vlagen bezeten! (PG)
Ghost
Het Zweedse Ghost zagen we vorige week natuurlijk al op Fortarock, maar het is interessant te zien hoe de band voor een wat gemêleerder publiek het doet. De occulte rock van de band en de outfits waarin ze optreden (de Nameless Ghouls in hun gewaden en frontman en ‘cardinal of death’ Papa Emeritus II) zijn natuurlijk een aparte gewaarwording. Maar ook op Pinkpop pakt Ghost de tent in. Er is gekozen voor een wat toegankelijkere setlist dan een week geleden en die slaat aan. Papa Emeritus II heeft geen moeite het publiek mee te krijgen: één simpele handbeweging en iedereen staat te klappen. (PG)
Bombay Bicycle Club
Tussen al het gitaargeweld door komen we even bij in de kleine tent, waar Bombay Bicycle Club staat. De uiterst dansbare indierock wordt vandaag vergezeld met een kunstzinnige videoshow en dat geeft het optreden een dromerig karakter. De band uit Londen speelt veel nummers van de vorige (succes)plaat A Different Kind Of Fix. Geen verkeerde keuze, want de songs op dat album zijn ijzersterk. Toch lijkt het publiek vandaag wat meer power te willen, aangezien de tent naarmate het optreden vordert steeds leger wordt. Zonde eigenlijk, want de show is van hoog niveau. Aan Bombay Bicycle club heeft het in ieder geval niet gelegen. Ook niet aan zangeres Liz Lawrence, die met haar breekbare stem een paar keer de hoofdrol opeist. (PG)
Arcade Fire
Bij Stromae staat het voor de 3FM-stage afgeladen vol, maar Arcade Fire kan op hetzelfde podium rekenen op duidelijk minder animo. En dat als een van de belangrijkste bands van de afgelopen tien jaar, die zich met het gewaagde album Reflektor vorig jaar opnieuw uitvond en de liveshows in een volledig nieuw jasje stak. Met onheilspellende wolken op de achtergrond brengen de Canadezen een opgewekte show met zowel frisse nummers als The Suburbs, ‘klassiekers’ als Neighborhood #3 (Power Out) en dansbare epossen als Joan Of Arc. Een krachtige show van een zelfverzekerde band die het publiek ook bij hevige storm en regen vasthoudt en niet laat ontsnappen. (SB)
Metallica
Zo beladen als het optreden van The Scene was, zo geladen is de show van Metallica. Want voordat deze metalgiganten aan de bak kunnen, is Landgraaf in de ban van een storm. Een naderend wolkenpakket ligt zo langzamerhand als een laken over het Pinkpop-terrein. Het lijkt wel een scène uit Lord Of The Rings. Wanneer de eerste weerslichten te zien zijn, worden her en der al grappen gemaakt over Ride The Lightning, een van de vele klassiekers die Metallica later de avond ten gehore brengt. Toch heerst er ook lichte paniek. Vanaf het hoofdpodium gebiedt/smeekt Pinkpop-organisator Jan Smeets iedereen bij de hoge constructies op het veld uit de buurt te blijven, bang voor blikseminslagen en ongelukken. Wanneer de storm losbarst, gaat dat gepaard met dikke regendruppels en een salvo aan flitsen. Het Megaland-terrein is bezaaid met mensen die bijna nergens kunnen schuilen en nog net op tijd een roze poncho hebben gekocht. Wie nog een beetje humor in de situatie kan zien, ziet tienduizenden menselijke condooms naast elkaar staan. Maar leuk is anders. De bezoekers laten op het open veld – al dan niet gehurkt – machteloos een stortbui op zich neerkomen. De felle lichtstrepen die afsteken tegen de zwarte hemel leveren spectaculaire beelden op, maar zal bij menigeen doodsangsten hebben veroorzaakt. Gelukkig trekt de bui uiteindelijk over en begint Metallica zo’n anderhalf uur later dan gepland.
Na een intro van – hoe ironisch – onweergeluiden, volgt Metallica’s bekende introtune (Ectasy Of Gold van Ennio Morricone). Dan breekt er weer een storm los, maar dan eentje van felle gitaren en donderende drums waar het nog altijd massale publiek wél lang naar heeft uitgekeken. Hoewel het kippenvel bij sommige natgeregende bezoekers op de armen staat te pieken, wordt Metallica warm onthaald. De setlist tijdens deze Metallica By Request-tour (Rolling Stones anyone?) ligt vrij vast, maar met Battery, Master Of Puppets en Welcome Home (Sanitarium) is wel al duidelijk dat de band er zin in heeft. Met name bassist Rob Trujillo stapt vrijwel direct op de loper richting het publiek, alsof hij iedereen persoonlijk wil bedanken voor hun doorzettingsvermogen en het trotseren van de storm. Een sympathiek gebaar. Ook zanger-gitarist James Hetfield refereert meermaals aan de storm: ‘Do you feel alive Pinkpop?!’ En hoewel hij regelmatig gedeeltes van zijn zanglijnen weglaat voor het publiek om mee te zingen en hij soms wat adem tekort lijkt te komen, zet hij – en eigenlijk de hele band – een zeer degelijke performance neer. Het valt wel op dat de solo’s van Kirk Hammett bij tijden nogal slordig zijn. Met name bij Welcome Home (Sanitarium) lopen de snellere loopjes niet lekker, maar dat zijn details.
Vanwege de touropzet waarbij fans een deel van de setlist mogen bepalen, krijgt Pinkpop naast Fuel zeventien andere klassiekers, waaronder incrowd-favorieten als Sad But True en Wherever I May Roam en de hits One, Nothing Else Matters en Enter Sandman. De laatste klanken van Seek & Destroy roepen een dubbel gevoel op. Aan de ene kant is het jammer dat Pinkpop 2014 ten einde is gekomen, aan de andere kant zal iedereen graag even willen bijkomen van een enerverende dag met een griezelig staartje. Mede daardoor zal Pinkpop 2014 niet snel vergeten worden. (PL)
Foto’s: Luuk Denekamp
Voor meer beeld van Pinkpop 2014: zie onze Facebookpagina!
Meer over
0 Reacties