Vorig jaar reisden we voor CityRock nog twee dagen af naar Leeuwarden, maar dit jaar vond het festival ook plaats in Eindhoven. In het industriële Klokgebouw hield de organisatie het vanavond bij classic rock. Dat was vooral te merken aan het groepje Europe-fans dat zich anderhalf uur voor aanvang alvast in de foodhal verzamelde om een goede plek te bemachtigen. Maar voordat het zover was, begon de avond met een band die classic rock in een nieuw jasje steekt.
In de line-up van ‘classic rockers’ valt één naam in het bijzonder op: Navarone. De Nederlandse band bracht in 2012 zijn debuutalbum uit, iets meer dan veertig jaar nadat de oudste naam op het programma (UFO) opgericht werd. Wel passend, want Navarone’s muziek is sterk beïnvloed door rocklegendes uit de jaren zeventig. Hoewel er nog maar weinig mensen staan, werkt de energie en het enthousiasme van de band aanstekelijk. Bij het nummer Smash ’N Grab It krijgt zanger Merijn van Haren het zelfs voor elkaar om iedereen mee te laten zingen. Met Navarone is de avond in Eindhoven sterk van start gegaan. Sterker nog, de veertig minuten die de mannen spelen zijn eigenlijk te kort.
Voor Fischer-Z loopt de zaal al iets voller, maar erg druk is het nog niet. De band van John Watts is op deze avond misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, maar de relaxte ska-sound door de rocknummers heen is een welkome afwisseling. Watts heeft duidelijk lol in het optreden en spreekt tussen de songs het publiek toe. “Dit nummer gaat over de nucleaire oorlog die in de jaren tachtig speelde, tegenwoordig speelt die zich op Twitter af,” vertelt hij voorafgaand aan het lied Red Skies Over Paradise. De muziek is nog steeds relevant. Natuurlijk wordt het publiek extra enthousiast als de eerste akkoorden van The Worker, So Long en afsluiter Marliese klinken.
Tegen de tijd dat Living Colour het podium betreedt, iets later dan gepland, begint het eindelijk echt druk te worden. Het publiek begint al te juichen voordat de mannen uit de VS officieel begonnen zijn. De soulvolle rockband opent met het nummer Wall en het lijkt wel alsof de avond nu pas echt begint. Voorzichtig komen er een paar handen omhoog en beginnen de hoofdbewegingen wat meer op headbangen te lijken. Bij Cult Of Personality komen de luchtgitaren tevoorschijn. De band is nog maar net klaar en het publiek begint al te roepen om een toegift. De New Yorkers zijn echte entertainers, tot dusver de beste act van de avond.
Hoe dichter we bij de laatste act van de avond komen, hoe dichter het publiek naar het podium schuift. Het wordt wat rumoeriger in de zaal en het lijkt alsof iedereen op UFO heeft gewacht. De mannen komen een voor een, begeleid door muziek, het podium op. Zanger Phil Mogg proost op de avond met een blikje Grolsch dat hij heeft gekregen. “Eens zien hoe dit smaakt. ‘Agreeable’,” laat Phil weten voordat hij concludeert dat het toch eigenlijk best lekker is. Vooral Love To Love scoort een hoop gejuich en geklap. Met veel gitaar- en drumsolo’s geeft UFO zijn hardrockfans precies wat ze willen. En natuurlijk sluiten de heren af met Doctor, Doctor.
Dan is het tijd voor Europe. Van verschillende kanten in het publiek wordt The Final Countdown al geneuried. Zanger Joey Tempest gooit zijn microfoon in de lucht alsof hij aan het jongleren is en vliegt het podium over. Zelfs als je geen fan bent van Europe, blijk je toch meer nummers te kennen dan je van tevoren had gedacht. Bij de hits, Rock The Night en Superstitious wordt er meegeklapt en bij Carrie worden er een aantal aanstekers door de lucht gezwaaid. Ook leuk is dat drummer Ian Haugland een drumsolo doet over William Tells Overture (bekend van The Lone Ranger). Dan gaan alle lampen uit en verdwijnt de band van het podium. Iedereen weet wat er gaat komen: The Final Countdown. Niks verrassends, wel een lekker einde van de avond.
CityRock Eindhoven
Gezien op vrijdag 8 september 2017
Foto’s: Armelle van Helden
3 Reacties
Hmmm… vreemd dat de schrijfster helemaal niets vermeld over het ongelofelijke klotegeluid van Living Colour. Wij kwamen eigenlijk speciaal voor Living Colour maar nadat het geluid na 5 nummers nog steeds een drama was (nog nooit zoiets meegemaakt) en ook de band geen enkele aspiraties toonde om er een feestje van te maken (hebben wij dan echt een heel ander concert gezien?), heeft LC voor mij definitief afgedaan. Ja, bij Cult of Personality ging de band een beetje leunen op de hitfactor. Lekker makkelijk. Enneh, die luchtgitaren heb ik niet gezien!
Dan hulde aan Navarone. Een (te) korte set, maar wat een energie brengt deze – beste band van NL – over op de zaal! Had voor mij wel wat langer gemogen. Geluid was overigens top!
De verrassing van de avond was voor mij Fischer Z. Trip to memory lane. Niks ingeleverd op stemgeluid na al die jaren. Respect! Overigens ook voor de mannen van UFO. Gewoon Hardrock zoals Hardrock bedoeld is. Europe is aan mij niet besteed, dus hierover zal ik mijn mening niet geven. Het geluid was overigens top.
Komt omdat je teveel waarde Hecht aan je Eigen mening en je net als veel mensen geluidsdeskundige waagt , het aloude “erger ik me wel genoeg aan het geluid” groepsdenken.
@Jan, ik ben geen geluidsdeskundige. Ik ben gewoon een frequent concert- en festival bezoeker en heb zelden zo’n slecht geluid gehoord als bij deze set van LC. Dat viel hier gewoonweg niet te ontkennen. Een concert is een totaalbeleving van de visuele show, stageperformance en geluid. Als het merendeel hiervan wegvalt blijft zal de naald van de genotsmeter in het rood blijven steken. Die sloeg overigens ver uit in het zwart bij Navarone, Fischer Z en UFO! Je hoeft zeker geen waarde te hechten aan “Mijn Eigen Mening”, maar blijkbaar ervaar jij ’t gewoon anders.