We zagen op Down The Rabbit Hole al een uiterst energieke show van Vampire Weekend, maar in AFAS Live geeft de band een concert dat van een nóg hoger niveau is. De energie spat van het podium af, er is meer dan ooit ruimte voor heerlijke jams en met twee uur en een kwartier aan muziek is de setlist een plaatje.
Hoewel Vampire Weekend tijdens deze tour bij iedere show een andere setlist heeft, lijkt die van vanavond perfect opgebouwd te zijn. Met Sympathy, afkomstig van het dit jaar uitgekomen prachtalbum Father Of The Bride, heeft de band een waanzinnig lekkere opener en is de toon meteen gezet. Met Holiday, Ladies Of Cambridge en Cape Cod Kwassa Kwassa blijft die sfeer er lekker in zitten. Bij het laatstgenoemde nummer wordt ook meteen duidelijk dat de zaal nog steeds zit te wachten op songs van het debuut uit 2008; de reactie van het publiek is bijna uitzinnig te noemen.
Spotlight
Vampire Weekend is uitgegroeid tot een flinke band met zeven muzikanten, onder wie een drummer én een percussionist en natuurlijk de nieuwe gitarist Brian Robert Jones, die de sterren van de hemel speelt. Frontman Ezra Koenig is niet als vanzelfsprekend het middelpunt vanavond; Jones krijgt alle ruimte en (vaak letterlijk) de spotlights om te laten zien wat hij kan en zijn aanstekelijke energie over te brengen op het publiek.
Na een ontzettend leuke versie van White Sky en Unbelievers vraagt Koenig wie van ons er zes jaar geleden, bij het vorige Vampire Weekend-concert in AFAS Live (toen nog Heineken Music Hall), ook bij was. Er klinkt best veel geroep vanuit de zaal en ook ik was toen aanwezig. Het contrast tussen de twee shows kan bijna niet groter zijn; tijdens de Modern Vampire Of The City-tour in 2013 stond de band op springen. De show was weinig geïnspireerd. De mannen deden wat er van hen verwacht werd, maar niet meer dan dat. Vrij kort erna stapte Rostam Batmanglij uit de band om solo en als producer van andere artiesten verder te gaan. Hij werkte nog wel mee aan Father Of The Bride.
Scheurende gitaar
Even later laat Koenig weten dat de live-versie van One (Blake’s Got A New Face) een sing-along lied is. ‘BLAAAAAAAAAAKE’s got a new face!’ klinkt het akelig hoog en weinig zuiver vanuit de zaal op zijn teken. Het is een leuk trucje, maar de band is op zijn best bij iets ingewikkeldere nummers zoals Sunflower, waarin Brian Robert Jones zich helemaal kan uitleven tijdens een jam en hij zelfs een scheurende gitaar laat horen, aangemoedigd door luid gejuich vanuit de zaal. Daarna neemt de band wat rust met Rich Man, Step en 2021. Een moment in de setlist waar op de festivalweide geen tijd voor was, maar dat hier erg mooi uitkomt.
Met het erg mooie Horchata en een eigen versie van New Dorp, New York (een nummer van elektronica-producer/muzikant SBTRKT dat Koenig voorzag van zang) wordt de vaart er weer ingezet. Waar de versie van SBTRKT een maf, bijna agressief experimenteel nummer was, maakt Koenig er met zijn eigen band een lekker Caribisch getint feestje van, inclusief gitaarsolo en vette lichtshow. Een hoogtepuntje van de avond.
Ook de nieuwe hits This Life en Harmony Hall worden met wijd open armen ontvangen door het publiek. Vooral Harmony Hall klinkt live zoveel voller en mooier dan op de plaat, het is echt een pareltje. Ook mooi: Hold You Now. Op het album is het een duet met Danielle Haim, live wordt haar plek ingenomen door toetseniste Greta Morgan, die een erg mooie countrystem blijkt te hebben. Het zachte licht schijnt in alle kleuren van de regenboog en het is prachtig.
Marathon
Met Diane Young, Cousins en A-Punk trekt de band weer een sprintje, waarna Koenig ons spottend vraagt of we al opgewarmd zijn. Met dertig nummers is deze setlist geen sprint, maar eerder een marathon. Maar daar klagen we absoluut niet over. Er is nog wel plek voor een gevoelig momentje met Hannah Hunt en twee nummers van het debuut (Campus en Oxford Comma). Een hele mooie versie van Jerusalem, New York, Berlin met een weergaloos instrumentaal einde geeft de band een waardig slot om even backstage bij te komen.
De toegift begint met het leuke How Long? van Father Of The Bride. Daarna geeft Ezra Koenig aan dat er nog twee nummers op de planning staan voor vanavond, maar dat hij het publiek laat kiezen wat er tot die tijd gespeeld wordt. Een of andere grapjas vraagt het Beatles-lied Here Comes The Sun aan en Koenig maakt zijn belofte lachend waar – al vindt hij het na een minuutje wel welletjes geweest. Ze zijn hier immers niet voor covers. De twee andere aanvragen, Giving Up The Gun en Flower Moon, hadden wat mij betreft niet beter gekund. Daarna is het tijd voor het geplande einde: het verschrikkelijk snelle Worship You en Ya Hey, beide van Modern Vampires Of The City. Een triomfantelijk einde van heerlijke avond.
Vampire Weekend in AFAS Live
Gezien op 19 november 2019
Foto’s door Tineke Klamer
0 Reacties