Tijdens een zonovergoten Bospop heb je als bezoeker maar een paar dingen nodig: bier, zonnebrand, goede zin en fijne acts. Tel dat alles bij elkaar op – inclusief het dragen van een bandshirt voor de échte doorgewinterde Bospopbezoeker – en een succesvolle editie is gegarandeerd. Vergeleken met vorig jaar is de line-up iets bescheidener. Geen grote uitspattingen, wel kwalitatief prima namen om een mooie editie mee neer te zetten. Er lijkt echter een vloek te rusten op het Weertse festival. Waar tijdens eerdere edities de artiesten het lieten afweten, gooit nu het naderende noodweer roet in het eten en wordt de laatste festivaldag geschrapt.
Naast de afgelasting lijkt ook de line-up minder aan te slaan. Sterker nog: je vraagt je bijna af of men weet dat het Bospopfestival dit weekend plaatsvindt. Met maar tienduizend verkochte kaartjes op de vrijdag is het veld op de eerste dag akelig leeg. De pret is er zeker niet minder om, bewijst openingsact Harlem Lake. Het is bijna gênant dat deze band, winnaar van de European Blues Challenge 2022, het festival opent. Met een heerlijke Southern bluesrocksound en de sublieme zang van Janne Timmer verdient deze groep een veel groter publiek. De Belgische DAAN wil als tweede act de tent inpakken met zijn gevarieerde muzikale uitspattingen. Toch scoort hij vandaag geen punten. Het publiek weet duidelijk niet goed wat te vinden van deze muzikale duizendpoot en vertrekt al ruim voor het einde richting mainstage. Een gemiste kans.
Heerlijke seventiespop
Met Ticket To Shangri-La leverde Young Gun Silver Fox een heerlijke plaat vol seventiespop af. Het Britse duo laat duidelijk zien echte vakmuzikanten te zijn, want de relaxte, lome act is perfect voor bij een fijn zomerzonnetje. Al kijken sommige festivalbezoekers achteraf toch wat beteuterd, omdat nummers als Long Way Back en Midnight In Richmond niet tot de setlist behoren. Bij singer-songwriter Merel Koman, beter bekend als Blackbird, is er gelukkig geen enkele teleurstelling te bekennen. Op haar nieuwe ep Green Lights, een mengeling van blues en rock, is te horen dat ze klaar is voor het grote publiek en dat bewijst ze op Bospop des te meer. Veel charisma en een strot waar je U tegen zegt.
‘Trut’
Deze fijne energie verplaatst zich vervolgens naar de mainstage, waar de gebroeders Wauters met Clouseau eindelijk op Weerts grondgebied staan. Als je zanger Koen Wauters over het podium ziet springen, valt moeilijk te geloven dat de Vlaamse groep al bijna veertig jaar op de planken staat. Klassiekers als Nobelprijs, Passie en Domino schallen over de weide. Wauters benadrukt wel dat hij flink baalde dat Daar Gaat Ze nooit de toppositie behaalde in Nederland. Allemaal vanwege die ‘trut’ van een Sinéad O’Connor. Ach, je kunt niet altijd zes gooien.
Na een pitstop voor een broodje pulled pork bij foodtruck Spijs Van Gijs kan het feest losbarsten bij BZB. De Brabantse feestband, gestoken in knallend paars en rondspringend op pogosticks, maakt er gegarandeerd een feestje van. De bezoekers die zich niet willen mengen in het feest- en polonaisegedruis komen anderzijds prima aan hun trekken bij tributeband Musest. De Brit Rag’n’Bone Man weet daarna als geen ander hoe hij met zijn rauwe stem de meest gevoelige nummers ten gehore moet brengen. Gelukkig staan er naast ‘sad songs’ genoeg hits op de setlist en kan men vol overgave meezingen met Human, Skin en Giant.
Beatles-sferen
Vervolgens blijven we hangen in Britse sferen, al is het wel met een Hollands tintje. The Analogues – misschien wel Nederlands bekendste tributeband – heeft als taak het Bospoppubliek onder te dompelen in de sferen van The Beatles. Op het met instrumenten volgestouwde podium worden vele klassiekers tot in de puntjes nagespeeld. Van de heerlijke gitaarsolo van While My Guitar Gently Weeps tot aan de toegift – en de verplichte meezinger – Let It Be: de tent doet van voor tot achter mee. Er wordt zelfs vanaf de eettentjes luidkeels meegezongen.
Dat Simply Red de rol van afsluiter krijgt, is terecht. De Britse groep onder leiding van Mick Hucknall scoorde de afgelopen decennia tientallen hits en past precies in het retroplaatje van acts die zeker een keer op Bospop moeten staan. De 63-jarige Hucknall trapt af met Better With You, dat meteen duidelijk maakt hoe goed hij nog bij stem is. De hele avond zingt de roodharige zanger de sterren van de hemel, waarbij hij de hits mondjesmaat aan het publiek serveert om te voorkomen dat de sfeer inzakt.
Liefde voor ‘Dutchies’
Hoewel de laatste hits (Fake en Sunrise) alweer dateren van 2003 en Simply Red het voornamelijk moet hebben van de knallers uit de eighties, bewijst de band dat ‘ie nog jaren kan meedraaien. Het optreden van vanavond zal niet de boeken ingaan als legendarisch, maar is desondanks een prima afsluiter van de eerste dag. Dat de groep zelf ook flink genoot, blijkt de dag erna op Instagram. “We love the Dutchies”, aldus Simply Red. Een prima vuurdoop!
Wanneer we op zaterdagmiddag het festivalterrein oplopen, is net de Rammstein-tribute Stahlzeit bezig in de tent. Je zou bijna vermoeden dat je naar het echte werk aan het luisteren bent, want het gezelschap heeft de sound van de Duitse pyromanen volledig onder de knie en frontman Heli Reißenweber oogt en klinkt in opmerkelijk grote mate als Till Lindemann. Helaas voor de band hebben wij net twee dagen eerder het echte werk gezien en dan gaat elke tribute – hoe goed ook – toch mank.
Thuiswedstrijd
Voor Rowwen Hèze is het haast onmogelijk om mank te gaan. Optreden in Limburg is voor de band sowieso een thuiswedstrijd, en zelfs de meest cynische progfan op het veld moet toegeven dat een dergelijke dosis oprechte vrolijkheid uitermate aanstekelijk werkt. In de tent is het vervolgens tijd voor The White Buffalo, de alias van singer-songwriter Jake Smith. Zijn geheel eigen combinatie van country, rock en folk doet het prima op een festival en zijn songs bewijzen zich ook live als pareltjes. Toch blijft zijn show opvallend en enigszins onverwacht nogal binnen de lijntjes. Dat kan niet gezegd worden van Black Bottle Riot dat op hetzelfde moment buiten het reguliere festivalterrein op de Tributes & More Stage aan het spelen is. De Nijmeegse band brengt een portie Southern rock met een hoeveelheid zweet die als geen ander past bij deze Bospop-middag van maar liefst 34 graden.
“Ik denk niet dat jullie weten hoeveel ik voor anderen geproduceerd heb”, oreert de naamgever van Nile Rodgers & Chic al vroeg in zijn set. Ik denk echter dat de meeste mensen dat best weten, omdat Rodgers dat al decennialang elk moment van de dag verkondigt aan iedereen die hij tegen het lijf loopt. Je zou het arrogantie kunnen noemen, maar ik vermoed dat het juist een vorm van onzekerheid is. Nergens voor nodig, want het Bospop-publiek eet uit zijn hand dankzij een goed uitgebalanceerde set met eigen discoklassiekers (Le Freak, Good Times), samenwerkingen (Like A Virgin, Get Lucky) en hiphoptracks die gebaseerd zijn op Chic-samples (Gettin’ Jiggy Wit It, Rapper’s Delight). Hoogtepunt is Bowies Let’s Dance, mede dankzij de aanstekelijke intro en vertolking door drummer Ralph Rolle. Nergens op Bospop is de uitdrukking ‘feest der herkenning’ zo van toepassing als bij Nile Rodgers; en dat voor jong en oud.
Vergeten Phil Collins-opvolger
Ook Ray Wilson begint met een feest der herkenning. De ‘vergeten’ opvolger van Phil Collins in Genesis wint direct het publiek voor zich dankzij vertolkingen van No Son Of Mine en That’s All. Bij het inzetten van die laatste horen we het publiek juichen zoals nog niet eerder gebeurd is op deze toch wat tamme Bospop-zaterdag. Wilson had natuurlijk voor de makkelijke weg kunnen kiezen door een complete Genesis-set te spelen (hij heeft immers genoeg klassiekers van de band in zijn repertoire), maar kiest in plaats daarvan voor de veel stijlvollere en mooiere route met een aantal fraaie eigen songs en de titeltrack van ‘zijn’ Genesis-album Calling All Stations. Niet voor iedereen de makkelijkste kost, maar ronduit genieten voor de liefhebber.
En dan is het tijd voor +LĪVE+. Of moeten we tegenwoordig zeggen: Ed Kowalczyk & Friends? Na een hoop tumult vorig jaar is de frontman het enige nog overgebleven originele lid, maar veel mensen zullen dat niet eens doorhebben. Het draait immers om Kowalczyk, vindt niet in de laatste plaats hijzelf. Zijn nieuwe band speelt met genoeg bravoure om de met hits gevulde set geroutineerd te doorstaan, maar daar zit meteen ook een groot probleem: het voelt allemaal wel erg geforceerd en weinig oprecht. Desondanks zullen Kowalczyk en de zijnen voor veel bezoekers het hoogtepunt van de zaterdag zijn; ze hebben er simpelweg het repertoire voor. Wel extreem vervelend en op het arrogante af is dat de band maar liefst een kwartier uitloopt, waardoor het normaal zo strak geregelde Bospop-schema de mist in loopt en er plots een grote overlap is met de volgende act in de tent.
‘Silent’ disco
Die volgende act is Riverside, dat met zijn imposante progrock vooral de fans van de zaterdag-headliner Porcupine Tree zal aanspreken. Verschil met die laatste is dat de Poolse band zichzelf bij vlagen net iets minder serieus lijkt te nemen. Niet dat het een feest van gimmicks wordt; de exceptioneel geschreven en uitgevoerde progstukken staan wel degelijk op de voorgrond, maar de band gooit er af en toe met het grootste gemak ook een meezingmomentje of discobeat in. Het lijkt erop dat juist die verrassende combinatie de sympathie van een hoop mensen in Weert weet te winnen.
Kleine tip voor de Bospop-organisatie: zet de Silent Disco volgend jaar ergens anders neer, want als die aan het einde van de dag vol staat met aangeschoten mensen, valt dat ‘silent’-gehalte nogal tegen. Een verstild prognummer van Riverside dat overstemd wordt door een groep mensen die Jody Bernals Que Sí Que No aan het meezingen is, behoort ongetwijfeld tot de meest bevreemdende momenten uit mijn muzikale leven.
Onzichtbare bassist
Qua headliners is Porcupine Tree tussen de laagdrempeligheid van Simply Red en Zucchero een vreemde eend in de bijt. Toch zijn er meer dan voldoende mensen die naar Steven Wilson en de zijnen komen luisteren. En die krijgen net als vorig jaar in de Ziggo Dome een nagenoeg perfecte show voorgeschoteld. Helaas ontbreekt bassist Nate Navarro vanwege familiaire redenen; zijn partijen worden opgevangen door ‘de onzichtbare bassist’, aldus Wilson. “Je ziet hem niet, maar hij is er wel.” Tja, zo kan je natuurlijk ook zeggen dat je een tape gebruikt.
Maar het mag de pret niet drukken: Porcupine Tree is niet alleen muzikaal maar ook visueel de meest imposante band van de Bospop-zaterdag en daarmee een meer dan terechte headliner, zo blijkt meteen bij opener Blackest Eyes. Toch is er ook een grote groep mensen die het gebrek aan muzikale herkenning minder goed trekt, zo blijkt als na een klein uurtje het terrein toch al wat leger begint te worden. Jammer voor de afhakers, want zij missen daardoor een uiterst intense uitvoering van Anesthetize.
Onverwacht einde van Bospop
Daarmee eindigt niet alleen de Bospop-zaterdag, maar onverwacht ook de complete 2023-editie van het festival. De volgende ochtend wordt namelijk duidelijk dat de derde dag niet door kan gaan vanwege voorspeld noodweer. Na het afzeggen van Sting in 2019 en twee coronajaren moet dit opnieuw een uiterst bittere pil zijn voor de organisatie. Wij kijken desondanks terug op een wederom uitstekend geregeld festival met een goede balans tussen publieks- en fanfavorieten. Hopelijk zijn de weergoden in 2024 ons wat positiever gezind.
Bospop
Gezien op 7 en 8 juli 2023
Tekst: Manoe Snellens (vrijdag) en Stefan Sjoers (zaterdag)
Foto’s door Tiffany Peters
1 Reactie
Onze ervaring als 60+ muziek liefhebbers:
Het Bospop Festival, een van de meest geliefde muziekevenementen van Nederland, heeft dit jaar weer indruk gemaakt op de festivalgangers. Met een spectaculaire line-up die artiesten als Simply Red, Clouseau, Nile Rodgers & Chic, Joe Bonamassa, Rowen Heze en vele anderen omvatte, was het festival een niet te missen ervaring voor muziekliefhebbers van alle leeftijden.
Het driedaagse evenement, dat plaatsvond op 7, 8 en 9 juli, werd gezegend met perfect weer, wat alleen maar bijdroeg aan de geweldige sfeer. Helaas heeft de organisatie de zondag (9 juli )moet laten vervallen vanwege zeer extreme weersomstandigheden. Veiligheid voorop aldus de organisatie.
Achteraf gezien bleek het “noodweer” verschoven te zijn naar Noord Nederland. Maar goed dat weet je natuurlijk ook niet van tevoren.
Bospop Festival, gelegen in het prachtige landschap van Weert, heeft een reputatie opgebouwd als een van de beste festivals in Nederland. Het trekt jaarlijks duizenden bezoekers vanwege de indrukwekkende line-up en de gezellige sfeer die er heerst. Dit jaar stelde het festival zeker niet teleur, met een eclectische mix van gevestigde namen en opkomend talent.
Een van de hoogtepunten van het festival was het optreden van Simply Red, de iconische Britse band onder leiding van de charismatische zanger Mick Hucknall. Ze betoverden het publiek met tijdloze hits.Het was een onvergetelijk optreden dat de menigte in vuur en vlam zette en de nostalgie van de jaren 80 en 90 terugbracht.
Ook de Belgische band Clouseau zorgde voor een onvergetelijke optreden. Met hun aanstekelijke popmuziek en energieke podiumoptreden wisten ze het publiek te betoveren. Met hun oude en nieuwe hits brachten een golf van enthousiasme teweeg en zorgden voor een waar spektakel op het podium.
Een andere grote naam op de line-up was Nile Rodgers & Chic, de legendarische disco-funkband die verantwoordelijk is voor enkele van de grootste hits uit de jaren 70 en 80. Het publiek werd getrakteerd op een geweldige show met klassiekers die zeker een bepaalde festivalgangers een warm gevoel moet hebben gegeven. Ik zelf met mijn 67 behoor zeker tot deze groep. Nile Rodgers toonde zijn meesterschap op de gitaar en bracht de menigte in beweging met zijn onweerstaanbare ritmes.
Naast deze grote namen waren er ook tal van andere artiesten die het podium betraden en het publiek vermaakten. Joe Bonamassa, een van de grootste gitaristen van deze tijd, bracht zijn bluesrock naar het festival en liet zien waarom hij zo’n geweldige
reputatie heeft opgebouwd. Rowen Heze, de Nederlandse band die bekend staat om hun aanstekelijke mix van folk en rock, zorgde voor een feestelijke sfeer met hun levendige optreden.
De sfeer op het festival was ongeëvenaard. Het publiek bestond uit mensen van alle leeftijden, die samenkwamen om te genieten van geweldige muziek en een heerlijke sfeer. De festivalgangers dansten, zongen mee en genoten
van de goede vibes die overal aanwezig waren. Het Bospop Festival heeft een speciale plek in het hart van de festivalgangers veroverd en het is gemakkelijk te begrijpen waarom.
Naast de geweldige muziek bood het festival ook een breed scala aan eten en drinken, van heerlijke lokale gerechten tot internationale lekkernijen. De festivalgangers konden zich tegoed doen aan smakelijke hapjes en verfrissende drankjes, waardoor het festival een culinair feest werd.
De organisatie van het Bospop Festival verdient lof voor hun inspanningen om een onvergetelijk evenement neer te zetten.
Het terrein was goed georganiseerd, met voldoende faciliteiten en een soepele doorstroming van het publiek. De veiligheid en het comfort van de festivalgangers stonden voorop, wat bijdroeg aan de algehele positieve ervaring.
De weergoden waren dit jaar ook genereus voor het Bospop Festival, m.u.v de zondag, helaas is deze dag komen te vervallen i..v.m de gevaarlijke verwachte weersomstandigheden. Het festival genoot van stralend zomerweer, met zonovergoten dagen en aangename temperaturen op vrijdag en zaterdag. Dit droeg bij aan de feestelijke sfeer en maakte het mogelijk voor de festivalgangers om volop te genieten van de buitenoptredens en activiteiten.
Kortom, het Bospop Festival in Weert was een groot succes. Met een geweldige line-up, een geweldige sfeer en perfect festivalweer, was het een niet te missen evenement voor muziekliefhebbers.
Het festival heeft opnieuw bewezen waarom het een van de populairste festivals van Nederland is. Volgend jaar kunnen we weer uitkijken naar een onvergetelijk muzikaal spektakel in het prachtige Weert.
Leon & Jeroen