Het was even schrikken voor de rockliefhebbers onder ons: een hiphop-afsluiter en twee hiphop-gerelateerde headliners op Lowlands. De aanwezige Lust For Life-redactieleden hadden misschien niet zo’n volle festivalagenda als tijdens de voorgaande edities, maar toch bleek er ook voor ons genoeg te zien te zijn. En met een propvolle randprogrammering, perfect festivalweer, veel te veel lekker eten en zoals altijd een fijne sfeer was ook Lowlands 2018 weer een prima editie.
The War On Drugs (vrijdag 19:15, Alpha)
Als je een rustig moment zocht om je leven eens goed te overdenken – of te bedenken of je écht 25 muntjes had moeten besteden aan zo’n frikandel speciaal xxxxxl in de ArmadiLLow – stond je bij indierockband The War On Drugs op de juiste plek. Het statische optreden, met nummers die gevoelsmatig soms langer duren dan het ritje met de pendelbus vanaf Lelystad Centrum, brengt iedereen in een dromerige hypnose waar maar lastig aan te ontsnappen is. Deze band is waanzinnig goed, maar op een festival komt het lome gitaarspel toch wat flauwtjes over. Red Eyes brengt wat leven in de brouwerij en Under The Pressure weet je gedachten definitief weg te rukken van die gigafrikandel, maar heel veel energie krijgen we niet van Adam Granduciel en zijn langharige oorlogshelden. [JE]
Gorillaz (Vrijdag 21:15, Alpha)
Als er een band is die de brug tussen hiphop en rock succesvol slaat, is het wel Gorillaz. De groep onder leiding van een extreem zelfverzekerde Damon Albarn (Blur) zet vrijdagavond een dijk van een show neer in de Alpha. De band heeft in iets meer dan een jaar twee albums uitgebracht en speelt dan ook veel nieuwe nummers, her en der afgewisseld met oude bekenden zoals Stylo (met boven het podium een afbeelding van de in 2014 overleden Bobby Womack op het scherm), On Melancholy Hill, Clint Eastwood en Feel Good Inc. De band telde al flink wat muzikanten (drie drummers en zes ‘achtergrond’-vocalisten!), maar werd ook nog eens bijgestaan door rapgroep De La Soul en rapper Little Simz, die eerder die dag optraden. De show is tot in de puntjes verzorgd en uiteraard zijn de visuals fantastisch. De band geniet zichtbaar en dat werkt aanstekelijk. [EdG]
Gogol Bordello (zaterdag 14:40, Bravo)
Je hebt van die zekerheidjes op festivals; bands die je als organisatie blind kunt boeken, omdat hun show toch wel een feestje gaat worden. Gogol Bordello is er zo eentje: de mix van punk, Balkan-muziek en folkrock die de langharige energiebom Eugene Hütz en zijn bende mafketels maken, sloopt al sinds jaar en dag menig (festival)podium. Sterker nog, de band stond al drie keer eerder op Lowlands – voor het eerst in 2006 en de laatste keer in 2014. Verrassen doet Gogol Bordello nu dus ook niet (ook al omdat men muzikaal nu niet echt veel ontwikkeling heeft doorgemaakt de afgelopen decennia), maar da’s niet erg: het enthousiasme van de muzikanten, de uitbundige podiumpresentatie en gegarandeerde feestnummers als Not A Crime, Start Wearing Purple en Wanderlust King zorgen ervoor dat dit een van de leukste shows van heel Lowlands 2018 is. En bovendien een welkome afwisseling in de tsunami van hiphop, R&B, pop en techno/electronic, die dit jaar stiekem wel een erg fiks deel van het programma beheerst. De goedgevulde Bravo-tent gaat collectief uit z’n plaat: missie geslaagd. [MC]
The Lemon Twigs (zaterdag 20:15, India)
Todd Rundgren verklaarde zich in Lust For Life al fan van The Lemon Twigs en in de helaas slechts deels volgelopen India is niet moeilijk te ontdekken waarom: de piepjonge broertjes Michael en Brian D’Addario klinken als een soort jongere, net iets minder maffe versie van Sparks. Net als de Mael-gebroeders en Rundgren zelf excelleren deze jongens uit Long Island in catchy doch avontuurlijke poprocksongs, waaronder These Words en het onlangs verschenen Small Victories. Met zijn aparte poses en een strakke glamrockbroek die ook in Freddie Mercury’s kledingkast had kunnen hangen, is Brian D’Addario de meest opvallende van het duo, maar beide broers stralen naast uitbundigheid ook iets authentieks uit. In de songwriting knipoogt The Lemon Twigs naar onder meer Bowie, Queen, 10cc en Big Star, en het is dan ook niet gek dat drummer Jody Stephens van die laatste band meedoet op het deze week verschijnende nieuwe album Go To School. Net als bewonderaar Rundgren, trouwens. Te gekke band! [DvdG]
The Lemon Twigs
Miles Kane (zaterdag 21:00, Heineken)
Zonder zijn maatje Alex Turner, maar met genoeg ‘la la la’s’ om die leegte op te vullen, staat Miles Kane zaterdagavond in zijn tijgerprintbloesje breed grijnzend te genieten van zijn dansende uitzicht. Kane is een echte rockster. Met al zijn bravoure weet hij het publiek op te jutten tot een gulzige menigte (mede dankzij Hot Stuff van Donna Summer). Gelukkig bezit hij over genoeg talent om wel geloofwaardig over te komen en vooral zijn gitaarspel is enorm smakelijk. Better Than That en Inhaler komen voorbij voor we een nieuw nummer te horen krijgen: Cry On My Guitar van zijn verse plaat Coup De Grace. Een heel fijn feestje! [JE]
Nile Rodgers & Chic (zaterdag 18:30, Bravo)
In 2010 werd er een agressieve vorm van prostaatkanker bij Nile Rodgers ontdekt. Gelukkig werd de gitaarlegende in 2013 weer kankervrij verklaard, maar het heeft er wel voor gezorgd dat Rodgers echt alles uit zijn muziekcarrière wilde halen en doen wat hij het leukste vindt: optreden. Live spelen hij en zijn band niet alleen Chic-nummers, maar doen ze een greep uit de dikke catalogus van de songs waar hij allemaal aan mee heeft gewerkt. Het werd een propvol meezingfestijn in de Bravo waar nummers van Sister Sledge, Diana Ross, David Bowie, Madonna maar ook Get Lucky van Daft Punk – al dan niet in medley-vorm – de revue passeerden. Heel leuk, maar het was voor iedereen fijner geweest als de band in de grotere Alpha had kunnen spelen zodat er wat ruimte om te ademen was geweest. [EdG]
Marlon Williams (zondag 12:15, Lima)
Ledematen uitvouwen, pannenkoek in je waffel, glas bier tussen je klauwen en rustig op een van de houten blokken buiten de Lima toekijken hoe singer-songwriter Marlon Williams zijn met melancholie doordrenkte liefdesliedjes overbrengt op het publiek. Dat is hoe het hoort. De microfoonstandaard die keihard omdondert na de eerste twee regels van Didn’t Make A Plan haalt ons even uit onze trance, maar daarna zakken we weer rustig terug in de bluesy, intense ambiance van Williams en zijn maten. [JE]
Patti Smith (zondag 16:30, Bravo)
Naast Nile Rodgers staat er eigenlijk maar één andere levende legende op Lowlands: Patti Smith. De godmother of punk staat sereen heen en weer wiegend in het midden van het podium, haar inmiddels witte haar hangt wild om haar heen, haar stem even krachtig als altijd. Ze opent heerlijk met Dancing Barefoot en al snel daarna wordt duidelijk dat ze nog lang niet klaar is met protesteren. Ze zingt over de vervuiling van het Great Barrier Reef en leest een stuk voor uit haar recente prozagedicht The New Jerusalem, waarin ze onder andere haar ongenoegen uitspreekt over Trumps beslissing om de Amerikaanse ambassade in Israël naar Jeruzalem te verhuizen. Ook roept ze ons allemaal op om niet te vergeten dat we ‘free people’ zijn, die waakzaam en gezond moeten blijven, alvorens People Have The Power in te zetten. [EdG]
Patti Smith
Ezra Furman (zondag 18:00, Lima)
Ezra Furman is een klein beetje een vreemde eend in de bijt. De Amerikaan treedt te midden van zijn in keurig witte pakken geklede band The Visions op in een jurk met bloemetjesprint, gouden schoenen en rode lippenstift. Hij maakt een fragiele en tegelijkertijd uitdagende indruk, maar zijn show – een lekkere mix van garagerock en een vleugje rockabilly – staat desondanks of juist dankzij die houding als een boom. Hij is pijnlijk eerlijk over de inhoud van zijn songs, die intro’s krijgen als ‘this is a song about mental illness’ (Haunted Head) en ‘this is a song for all queer people here in this festival who are stared at, pointed at and abused for looking the way they want to look’ (Maraschino-Red Dress $8.99 At Goodwill). Furman heeft overduidelijk veel meegemaakt, maar dat heeft hem niet bepaald gebroken. [EdG]
En er was ook nog…
The Wombats (vrijdag 15:45, Alpha) lijkt speciaal geschapen te zijn om op vrijdagmiddag op een festival in Biddinghuizen te spelen. Met evenveel energie als hits rammen ze erop los tot we ons uiteindelijk bij Let’s Dance To Joy Division weer voelen als overmoedige, jonge tieners die even vergeten dat ze nog drie dagen festival voor de boeg hebben. [JE]
Vorig jaar hypnotiseerde het ene Balthazar-project, J. Bernardt, het publiek nog tot het uit dansende marionetten bestond, dit jaar is het tijd voor zijproject Warhaus (vrijdag 21:45, India). Donker, sexy en zwoel-romantisch: je oren zouden bijna aangifte doen tegen Devoldere en zijn vriendin Kreusch wegens muzikale aanranding. Maar lekker is het zeker. Wij vergeven het Devoldere dan ook direct dat hij ons even verwart met Pukkelpop-publiek. [JE]
De Nederlandse Luwten (zaterdag 12:00, India) maakte er een prachtige zaterdagochtend van. Tessa Douwstra en haar band lieten er geen twijfel over bestaan: hun breekbare indiepopliedjes zijn live nog veel mooier en kunnen her en der zelfs overdonderend uit de hoek komen. Een hele mooie aanwinst voor de Nederlandse muziekscene. [EdG]
DeWolff (zaterdag 13:20, Heineken) is ook altijd een zekerheidje op een festivalline-up. De ouderwetse seventiesrockband gaat inmiddels al een hele tijd mee en speelt strak en swingend, maar is ook een tikkeltje eentonig. [EdG]
Alhoewel singer-songwriter James Bay (zaterdag 19:45, Alpha) niet de meest spannende muziek maakt, weet hij live wel een goede show neer te zetten. Hij heeft een prima stem, zijn nummers klinken energieker en minder eentonig en hij onderhoudt heel leuk het contact met zijn publiek. [EdG]
Wie net zo happy van Pharrell Williams wordt als Pharrell zichzelf fantastisch vindt, kan zaterdagavond gelukzalig toekijken hoe hij met zijn N*E*R*D* (zaterdag 21:45, Alpha) als een maniak rondjes rent over het podium. We hebben het even geprobeerd, maar hebben toch betere dingen te doen. Tussen zweterige mannenlichamen verkleed als vrouwen dansen in LGBTQ-club Adonis, bijvoorbeeld. [JE]
De Amerikaanse rapper Kendrick Lamar (zondag 21:45, Alpha) had dit jaar de eer om Lowlands af te sluiten. Hoewel hiphop misschien niet ons favoriete genre is, moeten we eerlijk toegeven: Lamar is (in tegenstelling tot een andere niet nader te noemen headliner) een topartiest. Samen met zijn band geeft hij Lowlands een waardig einde, waarin zijn intelligente en vaak maatschappijkritische songs erg goed uit de verf komen. Hoe snel zijn raps ook zijn, ieder woordje is – in tegenstelling tot menig rapper van slechter kaliber – perfect uitgesproken en makkelijk te verstaan en hij mijdt vooraf opgenomen bandjes, tenzij dat onmogelijk is. [EdG]
A Campingflight To Lowlands Paradise 2018
Gezien op 17, 18 en 19 augustus 2018
Foto’s: Tineke Klamer
0 Reacties